Fréttir - Eyjafréttir - 21.12.2023, Blaðsíða 15

sótti talsvert hingað, þó minna en
undanfarin ár. Og eins og áður voru
það tjaldarnir sem skipuðu sér þar í
fylkingarbrjóst og óðu alls óhræddir
í vargfuglinn, dyggilega studdir af
stelkinum sem sá um brottrekstur-
inn til sjávar. Þarna virtust fuglarnir
sameinast þó að ekki væru þeir alltaf
sammála um allt.
Um þjóðhátíðina fórum við upp
á land eins og yfirleitt hin síðustu
ár og leyfðum þjóðhátíðarþyrstum
afkomendum okkar að nýta hús-
næðið. Minntum þau raunar á að
gefa fuglunum. En þegar við snerum
til baka, var enga tjalda að sjá við
Gvendarhús. Reyndar var tjaldurinn
í Suðurgarði enn á staðnum og þáði
góðfúslega það sem gefið var til
matar, ótruflaður. En okkar fuglar
létu ekki sjá sig, hafa líkast til haldið
í fjöruna að kynna ungunum það
lostæti sem þar er að finna. Yfirleitt
hafa þeir komið við og kvatt okkur
áður en þeir halda yfir hafið til hlýrri
stranda en slepptu því að þessu sinni.
Við erum bara þeim mun spenntari
yfir komu þeirra á næsta vori.
Eftirmáli
Ég byrjaði þessi skrif um tjaldana í
Gvendarhússlandinu árið 2007, fyrir
réttum 17 árum, þá tiltölulega ný-
fluttur upp í Gvendarhús og grunaði
þá ekki að þetta ætti eftir að verða
lesefni í öðrum eins fjölda jólablaða
Eyjafrétta og raunin hefur orðið.
Þetta hefur verið hin ánægjulegasta
iðja, að rifja upp hin ótrúlegustu
uppátæki þessara svarthvítu nágranna
okkar og reyndar annarra fugla líka.
Þetta er búið að vera hið besta yrk-
isefni og ég er greinilega ekki einn
um þá skoðun, þar sem stór hópur
lesenda þakkar mér ævinlega á ári
hverju fyrir skrifin.
En nú er mál að linni. Þegar menn
eru komnir á þann aldur sem skrifari
er nú kominn á, eru ýmsir hlutir
erfiðari en þeir voru fyrir nokkrum
árum. Og því er einmitt þannig farið
um þessa iðju. Þetta tekur orðið
lengri tíma og er ekki (að mér finnst)
eins vel og skemmtilega unnið og
áður var. Þess vegna hef ég ákveðið
að þessi pistill um tjaldana vini mína
verði sá síðasti af minni hálfu. Við
hjónin munum að sjálfsögðu fylgjast
áfram með þeirra háttalagi sem og
annarra nábúa þeirra (auk þess að sjá
þeim fyrir hluta af þeirra fæði) en
afraksturinn af því verður ekki rakinn
meira í jólablaði Eyjafrétta.
Ég vil að endingu þakka góðar við-
tökur við þessum pistlum mínum um
samlíf fugla og fólks og þakka þeim
sem lagt hafa mér lið, ekki síst afa-
dætrum mínum þremur, þeim Lovísu,
Sögu og Birtu sem séð hafa um
myndskreytingar
fyrir afa sinn hin
síðustu ár.
Með kveðju og
ósk um gleðileg
jól og farsæld á
nýju ári.
Sigurgeir
Jónsson