Stuðlaberg - 01.11.2021, Side 34

34 STUÐLABERG 2/2021
Raunar ert það þú sem leiðir mig
Karl Sigurbjörnsson velur sér uppáhaldsljóð
Það er erfitt að velja uppá-
haldsljóð, nánast eins og að
þurfa að velja milli góðra vina
og samferðafólks. En ýmissa
hluta vegna hefur Vöggu-
ljóð vestur-íslensku skáld-
konunnar Jakobínu John son
(f. 1883, d. 1977) orðið mér æ
hugstæðara.
Hver er sterkur og hver
er veikur? Hver ber og hver
er borinn? Í áföllum og erf-
iðleikum hefur lítil barns-
hönd, sem lætt er í lófa,
einatt reynst meiri huggun
og styrkur en annað. Oft
hefur lítið barnshöfuð í
hálsakoti sefað og hug-
hreyst meir en ótal orð. Það
er afl umhyggjunnar, kær-
leikans. Um það fjallar ljóð
Jakobínu.
Orðið barn merkir það
sem er borið. Barnið sem
borið er á ástarörmum
veit að það er elskað. Sá,
sem veit sig elskaðan án
skilyrða, vogar að treysta,
vogar að reiða sig á kær-
leika og umhyggju annarra
og að hætta á að mistakast
og verða fyrir vonbrigðum.
Hann eða hún veit að öllu
er borgið. Og það er aldrei
of seint að byrja að nýju.
Frá móðurskauti til
moldar erum við borin á
örmum umhyggjunnar og
við leiðarlok hvílum við í
örmum Guðs.
Vögguljóð
Ég held um smáa hendi, því gatan hér er grýtt,
þá get ég líka fundið hvort þér er nógu hlýtt.
Ég veit mér skylt að ráða og rata fyrir þig,
— en raunar ert það þú, sem leiðir mig.
Æ, snertir þú við þyrni? — Hann fól hin fríða rós,
og fögur tárin myrkva þitt skæra hvarmaljós.
Mér rennur það til hjarta og reyni að gleðja þig
— en raunar ert það þú, sem huggar mig.
Þú spyrð um svarta skýið, sem skyggir fyrir sól,
og skrælnuð mösurblöðin, er fjúka um laut og hól.
Ég leitast við að ráða þær rúnir fyrir þig,
— en raunar ert það þú, sem fræðir mig.
Nú þreytast smáir fætur, svo faðminn þér ég býð.
Ég fel þig ljúft að hjarta, og stundin sú er blíð.
Þú andar hægt og rótt og þín rósemd grípur mig,
— svo raunar ert það þú, sem hvílir mig.