Úrval - 01.10.1968, Qupperneq 88

ÚRVAL
undirnar sem komnar eru til að
horfa á: Ó eða Aa. „Bókstafurinn“
er táknið sem les:ð er „dæ“, en það
þýðir, eins og vænta mátti: „stórt“.
Einn daginn fór ég niðureftir
fljótinu Hosu, sem þarna rennur.
Til þess eru sérstakir bátar ætlað-
ir, flatbotnaðir, sem notaðir hafa
verið þar í nærri fjögur hundruð
ár. Þessi ævintýralega, en hættu-
lausa ferð, var farin eftir hrað-
streymu fljótinu og gekk flughratt
og sá ofan í kalt og grænleitt vatnið,
þar sem við sigldum milli nakinna
klappa, viliigróðurs og grænna
skóga. Eftir tveggja stunda ferð var
komið niður á móts við víðáttumik-
ið lystigarðsland. Það heitir Arasji-
jama og segja Japanar að þar sé
saman komin á einn stað hvers-
konar hugsanleg náttúrufegurð.
Þarna eru lognslétt, víð vötn með
hallandi hlíðum að, þar sem spretta
Ahorn og kirsuberjatré, en á vatns-
bökkunum undir fellunum standa
hin draumkenndu gistihús, veitinga-
hús og musteri, eins og þau hafa
lengi gert.
Slíkt sem þetta gerir það að verk-
um að Japani verður eins' og hugs-
andi á svipinn þegar hann talar
um Kyoto. Einn þeirra sagði við
mig: „Kyoto er eins og leiðsla, eins
og hugaráhrif“. Og hann nefndi
mér nokkur þau orð, sem þeir nota
til að lýsa þessum hugaráhrifum:
,,Wabi“ það þýðir kyrrð, „sabi“ það
er ástunduð einfeldni. Hann bætti
við: „Kyoto er eins og mótvægi
gegn öllu hinu nýja. Aldrei höfum
við þarfnast þess eins og nú.“
Eitthvað þvílíkt geta víst fleiri
sagt.

Eitt sinn var 8 ára gamall drengur kallaður fyrir rétt sem vitni.
Dómarinn vildi komast aö því, hvort snáðinn gerði sér grein fyrir
þvi, hyersu þýðingarmikil og alvarleg þessi þátttaka hans væri. Og
því spurði hann snáðann: „Ef þú lofar nú að segja sannleikann og
skrökvar svo, hvað heldurðu, að yrði þá um Þig“?
Snáðinn hugsaði sig um örstutta stund og svaraði svo hátiðlega:
„Mér yrði sparkað burt úr skátafélaginu“.
„Látið hann sverja“, sagði dómarinn þá.
Catholic Digest
1 sínraverkfalii í Kaliforníu var einn af framkvæmdastjórunum hjá
Kyrrahafssímafélaginu á vakt við skiptiborð á símastöð nótt eina. Mað-
ur hringdi úr sima með útbúnaði, sem tók við greiðslu eins og sjálfsali.
„Þetta verða 65 cent, takk,“ sagði framkvæmdastjórinn. Maðurinn
hermdi bá prýðilega eft.ir peningum, sem skella niður um rifuna, og
sagði! „Bing, BOING, bing, bing, BONG!“ Framkvæmdastjórinn hugs-
aði sig um nokkur augnablik. Svo setti hann stút á varirnar og hermdi
eftir hljóðinu, sem merkir, að númerið sé á tali: „Bzzzt, bzzzt, bzzz !“
Herb Caen,