Goðasteinn - 01.09.1970, Blaðsíða 30

aldri. Dæturnar voru: Kristín húsfreyja í Kotey, Guðrún hús-
freyja í Holti í Álftaveri og Margrét, sem fluttist til Reykjavíkur
og giftist þar. Hún varð ekkja á unga aldri, stundaði hjúkrun og
fleira og dvaldi á ýmsum stöðum. Enn skal telja tvo syni, sem
drukknuðu á æskuskciði í Eldvatninu hjá Ásum í Skaftártungu,
Magnús Kristinn og Einar.
Þegar ellin færðist yfir afa og ömmu og starfsþrek þraut, urðu
þau að slíta samvistir, því að ekkert barnanna gat tckið þau
bæði í hús sín. Þetta gerðist 1901. Þung hafa skilnaðarsporin ver-
ið þessum elskendum. Um það er hægara að hugsa en ræða. Krist-
ín var hjá dóttur sinni og nöfnu þau þrjú ár, sem hún átti ólifuð,
en Guðmundur fór til sona sinna í Reykjavík. Lengst var hann
hjá Einari á Grettisgötu 28, hafði þar svefnherbergi í kjallara,
skar þar tóbak fyrir verzlanir og vann fyrir sér með því. Hann
undi sér vel í kompu sinni og var alltaf glaður í bragði. Oft komu
gestir til hans, því marga átti hann góða kunningja. Hann dó á
afmælisdag sinn 1908. I fallegu kveðjuljóði, sem Sveinbjörn Björns-
son orti, er þetta crindi:
Vinfastur og viðmótsþýður
varstu þeim, er kynntust þér,
því er von, að vinir sakni
vinar þcss, sem hniginn er.
Hjörtu þeirra harmi stungin
hjartans blíða kveðju tjá
þér, sem æ með huga hlýjum
hörmum þeirra bægðir frá.
Þessi er umgerðin um ævi afa míns og fósturföður fyrstu ævi-
árin. Minning mín um hann er mér svo einkar kær, að ég get í
einlægri alvöru tekið mér í munn þau fyrir löngu sögðu orð: „Þá
kemur mér hann í hug, er ég heyri góðs manns getið.“ Hygg ég,
að flestir, er kynntust honum, væru sammála um, að þar hefði
góður maður gengið.
Guðmundur var ekki stór vexti en þykkur undir hönd. Krafta-
knár var hann og handtakagóður á sjó og landi. Það heyrði ég
28
Goðasteinn