Goðasteinn - 01.09.1970, Síða 35

ar, sem reyndust vel. Ekki man ég vel, hvaðan hann var ættað-
ur, en held helzt frá Hruna á Brunasandi.
Enginn vissi með vissu, hvar þessar mæðgur gengu á sumrin.
Þær voru alltaf rúnar í heimahögum. Eftir rúningu hurfu þær
fljótlega og oftast allar í senn. Sjálfar komu þær af fjalli, oftar
allar í einu eða með stuttu millibili. Aldrei varð þeirra vart í fjall-
göngum. Talið var, að þær héldu sig hærra í fjalli en göngumenn
fóru. Einu sinni brá þó Morsa þessum vana. Hún kom fyrri en
venjulega og þá lamblaus. „Nú hefur hún drepið af sér lambið,"
sagði Benedikt afi minn. Tíminn leið framundir veturnætur, alltaf
var einmunatíð, svo ekki gránar í fjöllum. Stuttu fyrir vetur hverf-
ur Morsa. „Ætli hún hafi nú drepið sig?“ sagði fólkið á Hala,
fest sig í Sortu eða Illadýinu. Leit var hafin, en ekki fannst Morsa
og hún talin af. Rúm vika leið, frá því hennar var saknað. Þá
gerði norðaustan bylreiting fyrri part dags og stóð fram eftir
nóttu. Að morgni næsta dags var komið bezta veður en nokkur
snjór á jörð. Við strákarnir hlupum að fjárhúsunum til að athuga,
hvað margt fé væri við þau.
Það sem við rákum fyrst augun í, var Morsa með lambið sitt
og báðar dætur hennar með lömbum sínum. Við stukkum heim að
segja fréttirnar. „Nú segið þið ósatt,“ sagði faðir minn. „Morsa
er ekki komin með lambið.“ „Jæja, farðu og sjáðu!“ Jú, það var
ekki um að villast, þarna stóð hún og lambið við hlið hennar,
kollótt gimbur, hvít á lagðinn, með mikinn brúska, kolóttar lappir
og haus. „Þetta lamb skal fá að lifa,“ sagði faðir minn og brosti.
Þetta varð gömul ær og hét Morsu-Kola. Hún var síðasta lamb
Morsu.
Um haustið var Morsa fremur rýr og þá orðin gömul. Var því
ekki hleypt hrút til hennar um veturinn. Mikinn harðindakafla
gerði á þorranum þennan vetur (1907). Tóku þeir faðir minn og
Þórarinn bróðir hans, sem bjó í Gerði (en sá bær er í sama tún-
inu og Hali), að ókyrrast út af harðindunum, báðir þóttust hey-
knappir. I síðustu viku þorra skutu þeir á ráðstefnu í bænum á
Hala, þar sem síðar kom stofuhús. Helzta umtalsefnið var harð-
indin, klaki yfir alla jörð, svo ekki sást á dökkan díl. Það þurfti
meira en litla hláku til að leysa þessi ósköp. En hvað áttu þá
Goðasteinn
33