Goðasteinn - 01.09.1970, Blaðsíða 60

daginn, cr að hafa hann algjöran frídag, vinna ckki nema þau ein
störf, sem ckki verður hjá komizt á heimili í sveit, hugsa til
gömlu, góðu daganna og hafa nýja kjötsúpu í kveldmat eins og
föst venja var hvert réttadagskvöld.
Þó ég sitji heima á réttadaginn, horfandi fram á að koma ekki
oftar í réttirnar til að sækja kindur, þá vil ég þó bregða mér
þangað í huganum og vita, hvað ég sé eða heyri af gömlum
minningum. Því miður hefir flest gleymzt jafnóðum. Það er svo
um margt gott og gagnlegt, að því er ekki veitt sú athygli, sem
það á skilið á meðan þess er notið. Fyrst, þegar það er liðið undir
lok, sjá menn, hvað þar var átt.
Ég mun hafa verið n ára, er ég fékk fyrst að fara í réttirnar,
og mikið hlakkaði ég til þeirrar ferðar, og á hverju sumri öll
unglingsárin var réttaferðin jafnheillandi og jafnmikið vonarefni
mitt og annarra unglinga í sveit minni, bæði pilta og stúikna.
Allt frá því lömbin voru rekin til fjalls á vorin, kom tilhlökk-
unin að sjá þau aftur stór og bústin af fjallagróðrinum, eða geld-
féð, veturgamla féð og sauðina. Þetta vóru allt vinir og kunn-
ingjar, sem maður hlakkaði til að sjá eftir sumarið.
Allan tímann utan sláttar, haust, vetur og vor, var aðalverkið
að snúast við þessar kindur, og þó þetta væri þreytandi, reyndi
oft á trúmennsku og þolinmæði, þá hafði það einnig margar
skemmtistundir, a.m.k. fyrir hvern þann, sem hafði hug og dug
til að leggja sig fram við starfið. Börn og unglingar fengu það
líka strax í vitund sína, að fjárhirðing og smalanir væri mikils-
vert og nauðsynlegt starf, sem þau ættu að leggja alúð við. Smalar
spurðu hver annan um kindur, er þeir hittust, viku í veg hver
fyrir öðrum, eins og þeir gátu bezt, og bændur ræddu um kindur
sínar. Jafnvel húsmæðurnar margar hverjar þekktu kindur sínar
og fylgdust með því af áhuga, hvernig þær litu út og hvernig þeim
leið. Kom það eins og af sjálfu sér, meðan fært var frá og konur
mjólkuðu ærnar á sumrin, og á vetrum hirtu þær fénaðinn er
bændur fóru til sjávar. Sýndu margar við það vit og hyggindi,
jafnvel svo, að betur var að fénaðinum búið, eftir að konan tók
við, heldur en verið hafði, meðan bóndinn var heima.
Það var því ekki lítill viðburður fyrir þetta fólk að fá fé sitt af
58
Goðasteiim