Goðasteinn - 01.09.1972, Blaðsíða 32

áður var sagr. Við fórum vestur túnið frá Hala eins og leiðia
lá þá. Sigurjón gekk á undan og nokkuð hratt, en ég á eftir og
dróst heldur aftur úr, var eitthvað að hugsa, sem ég man ekki
hvað var, hafði hendur fyrir aftan bak og horfði niður fyrir fætur
mér. Bilið á milli okkar Sigurjóns var orðið nokkuð, Iíklega 10-12
metrar. Hundur var með okkur og var hann kominn eitthvað
langt á undan að ég held.
Vestan við túnið á Hala var túngarðsbrot og gengum við upp
með því, en gatan lá fyrir ofan enda þess.
Eins og áður segir, horfði ég niður fyrir fætur mér og gat
eiginlega lítinn gaum að ferðalagi okkar. Það var Sigurjón sem
hafði forystuna. Allt í einu hrökk ég upp við það, að Sigurjón
rekur upp mikið, skerandi hljóð og kemur hiaupandi í áttina tií
mín, því þá var hann kominn einna lengst á undan mér eða á
móts við enda garðbrotsins, þar sem gatan lá vestur með.
Sigurjón skauzt þarna á hlið við mig og aftur fyrir mig, og
sé ég þá, að á eftir honum kemur hlaupandi nokkuð fyrirferða-
mikil vera, sem mér virtist vera greinilcga í mannsmynd og
stefndi beint á mig og er á sama augabragði komin svo nærri, að
ég sé mér enga leið að skjóta mér til hliðar enda hefði Sigurjón
þá orðið berskjaldaður fyrir þessu. Ég set þá í mig kjark eða
öllu heldur trylling, kreppi hnefana og ana beint áfram á móti
þessu og segi um leið og okkur lýstur saman: Hver andskotinn
er þetta? Ég man það enn í dag, að hver taug í líkama mínum
var spennt til hins ýtrasta, og hendurnar voru tilbúnar að gripa
það sem þær næðu, en þá var ekkert til að taka á, allt leystist
upp í gufu og hvarf með sama. Ég stóð og glápti andartak, og
ég fann, að móðurinn var að renna af mér; ég sneri mér við og
sagði höstugt við Sigurjón: „Því orgarðu svona maður!“ Mér
fannst ég verða að skeyta skapi mínu á cinhverju, cn Sigurjón
stundi þá upp skjálfandi rómi: „Ég var svo hræddur". En þá
rétt í sömu andrá, kom hundurinn á harða kasti hlaupandi að
vestan, rakst hart utan á hnéð á mér og ýlfraði við. Ég sá, að
honum var ekki sama, enda varð þess oft vart með þann hund,
að hann var gæddur dulargáfu.
Nú stóðum við Sigurjón kyrrir dálitla stund og sögðum ekki
30
Goðasíeinn