Goðasteinn - 01.09.1972, Blaðsíða 48

kemur í manns stað“. Ólöf vissi, að vinnan var bezta ráðið til
að dreifa sorginni, og maður kom manns í stað hjá Guðrúnu,
Markús Þórðarson frá Hildisey.
Ólöf í Hamragörðum var heldur þurr á manninn og fáskiptin
en raungóð og trygg, þar sem hún tók því. Hún var svolítið hag-
mælt. Reiðhest sinn er Kópur hét, seldi hún til afsláttar út í
Þykkvabæ og kvað þá:
Kópi minn er kominn í Þykkvabæinn,
kerlingarnar kokka hann þar,
kátar rnjög og léttbrýndar.
Guðrún ljósmóðir var væn kona og sköruleg. Eiríkur á Brúnum
lýsir henni vel í frásögn sinni af jólamessunni í Dal. Messan sú
er mér glögg í minni. Eiríkur stóð undir prédikunarstólnum, með-
an sr. Sveinbjörn í Holti flutti jólaræðuna. Munu synir prests
hafa talið það gert honum til storkunar, því áður hafði Eiríkur
sent honum deilubréf um trúarkenningar.
Markús í Hamragörðum var ágætur söngmaður, um skeið for-
söngvari í Dalskirkju. Hann flutti frá Hamragörðum að Lágafelli
í Landeyjum og dó litlu seinna. Flutti Guðrún þá til Vestmanna-
eyja og lifði þar ekkja til elli.
Á æskuárum mínum í Dalshverfi var hrörleg timburkirkja í
Stóra-Dal, sem endurbyggð var um 1895. Frá henni á ég margar
góðar minningar. Aldrei gat ég tekið undir með kirkjusmiðnum
í Dal, sem hafði ort þessa gömlu vísu:
Alvaldan ég um það bið,
þó otir dauðafalnum,
látir ekki liggja mig
lík í svarta dalnum.
Ég ætla að víkja aftur að æsku minni í Neðra-Dal. Á köflum
kynntist ég sulti og seyru, át gras eins og skepnur, gómbeitlu og
smæru á útmánuðum og vorin. Einu sinni lánaði Sighvatur í
Eyvindarholti móður minni kú á góu, um þriggja vikna tíma.
Hún var í 9 mörkum og á þeim lifðum við börnin, ásamt móður
minni og föðursystur, unz úr raknaði með aðra björg. Faðir minn
var þá í Eyjum á vertíð. Veðrið var fjarska gott þcnnan tíma, og
ég held, að við höfum að nokkru leyti lifað á því, en oft var
46
Goðasteinn