Goðasteinn - 01.09.1972, Blaðsíða 50

Þú hitar hvílu mína,
hlýjar klæði mín.
í hryggð vilt huggun sýna,
hressir mig sem vín.
Litla kisa ljúfa
leiktu við minn arm.
Ó, mín yndisdúfa
ungan þerrðu hvarm.
Ég reis svo upp úr fletinu, þerraði af mér tárin og var svo
klæddur í fermingarfötin. Vigdís föðursystir mín sá um efni til
þeirra, en Anna Þorvarðardóttir í Eyvindarhoiti saumaði þau.
Efnið var svart vaðmál, vandað svo sem bezt mátti verða, og
saumið var eftir því, jakkakraginn úr flugeli, eins og þá var
tízka. Anna var vandvirk og hög á allt, sem hún lagði hönd á.
Ég var í ljósbláum sokkum með sauðskinnsskó, bryddaða með
hvítu eltiskinni, á fótum.
Sr. Sveinbjörn Guðmundsson fermdi okkur 13 fermingarbörn.
Hann spurði mikið í kirkjunni þann daginn. Ég kom upp í 5.
kapítulanum. Mér hafði gengið illa að læra hann, kunni sem
sagt ekki orð, tók því fyrir að gráta, og við það losnaði ég við
meiri yfirheyrslu. Þótti mér það vel sloppið. Fermingarsystkini
mín voru þessi: Björn Þorgilsson í Stóru-Mörk, Guðmundur Ein-
arsson í Stóru-Mörk, Magnús Árnason í Neðra-Dal, Helga Sig-
urðardóttir á Seljalandi, Andrés Pálsson á Fit, Lárus Bjarnason
á Fitjarmýri, Benóný Benónýsson í Efri-Hól, Bjarni Einarsson á
Yzta-Skáia, Jón Stefánsson á Mið-Skála, Sveinn Ketilsson á Ás-
ólfsskála, Guðmundur Jónsson í Skálakoti og Bjarni Jónsson í
Varmahlíð. Vinátta hélzt með okkur mörgum til dauðadags. Við
Magnús Árnason vorum mestu mátar, meðan hann lifði, en hann
dó ungur. Bjarni Einarsson var bezti vinur minn til æviloka.
Hann dó 1945 í Vestmannaeyjum. Síðast kom hann í heimsókn
til mín 1943. Mældum við þá þunga okkar, er reyndist vera 84
kg. hjá hvorum, og jafnháir vorum við að vallarsýn. Björn Þor-
gilsson og Helga Sigurðardóttir urðu hjón, eignuðust 3 mann-
48
Goðastemn