Goðasteinn - 01.09.1972, Blaðsíða 56

við mig til æviloka. Ég nam staðar á Kolviðarhóli og fékk þai
hressingu fyrir mig og félaga mína hjá Sigurði Daníelssyni. Til
Reykjavíkur komst ég um kvöldið heilu og höldnu.
Nú var að bera fram erindið við bankastjóra Landsbankans.
Er ekki að fjölyrða um það, ég fékk 10.000,00 króna víxil til
þriggja mánaða. Var ég mjög þakklátur bankastjórunum fyrir
þennan góða greiða og tiltrú, er þcir sýndu mér. Ég sneri svo að
því að kaupa vörur, korn, kaffi, kaffibætir, sykur o. f 1., er gekk
greiðlega. Ég kom heim 28. apríl og þótti hafa gert góða ferð.
Leið svo tíminn til 6. maí, kom vélbáturinn Sindri þá frá Reykja-
vík með vörurnar, og var þeim skipað á land við Holtsós, sem
heppnaðist ágætlcga. Góðvinur minn í Reykjavík, Valdimar Jóns-
son afgreiðslumaður, fékk bátinn leigðan og sá um flutninginn.
Var það eitt af mörgum drengskaparverkum hans í garð minn.
Enginn var ánægðari en ég yfir því, hvað þetta gekk allt að
óskum. Oddviti Austur-Eyjafjallahrepps tók þó aldrei hlut hans
í þessari matvöru, því eitthvað hafði þá liðkast með vöruflutning
frá Vestmannaeyjum. Mér var það nokkur bagi, varð að flytja
það úr sandi og koma því í verð, sem gekk að vild minni. Inn-
heimta skulda varð í góðu lagi, svo ég gat greitt víxilinn á réttum
degi.
í nóvember 1918 barst spanska veikin til Reykjavíkur, og flutt-
u.st ýmsar sögur, ekki fallegar, af henni hingað austur. Kom mér
þá í hug að fá Vestur-Eyjafjallahrepp settan í sóttkví, því veikin
fór eins og eldur í sinu austur um Árnes- og Rangárvallasýslur.
Margir töldu þetta alveg þýðingarlaust og barnaskap af mér. Ég
vakti máls á þessu við Einar Árnason í Miðey, og hafði hann
nokkra trú á, að það gæti heppnast. Ég sneri mér þá til sr. Jakobs
í Holti, sem var heldur vondaufur með, að hægt væri að verjast
veikinni. Samstundis átti ég tal við Guðmund lækni á Stórólfs-
hvoli. Kvað við svipaðan tón hjá honum og sr. Jakob. Nú fóru
að berast ljótar sögur af veikinni frá Reykjavík, og kveið margur
fyrir, að fá þennan voða í sveitina. Enn fór ég af stað og átti
símtöl við sr. Jakob og Guðmund lækni og með þeim árangri, að
ákveðið var af heilbrigðisstjórn Rangárvallasýslu að banna allar
samgöngur við Vestur-Eyjafjallahrepp. Var þá skipaður vörður
54
Goðasteinn