Goðasteinn - 01.09.1972, Blaðsíða 72

Haraldur Jónsson:
„Langt er síðan liðið"
Þrjú atvik frá æskuárum mínum komu fram í hugann, glampar
frá lífskjörum og lífi.
Foreldrar mínir, Jón Hinriksson og Karitas Ólafsdóttir, bjuggu
í vesturbænum í Reykjavík, í torfbæ, sem kallaður var Klöpp
og stóð á Selsholti. Þar er nú Brekkustígur 14, bakhús, orðinn
eign borgarinnar og þess vegna kominn að falli af viðhaldsleysi
eins og venjulegt er um gamlar eignir, sem borgin á. I torfbænum
fæddumst við öll systkinin sjö og ólumst upp í honum.
1905-1906 virtist bærinn vera kominn að hruni af fúa. Undu
foreldrar mínir því bráðan bug að því að byggja hús á lóðinni.
Var það látið standa við austurgaflinn á torfbænum, sem látinn
var standa áfram. Engin spýta var tekin úr honum nema bað-
stofuhurðin, sem notuð var fyrir geymslukompu í kjallara húss-
ins. Annan eða þriðja morguninn, sem komið var út úr nýja
húsinu, lá gamli bærinn allur í moldarhrúgu. Varla mátti því
tæpara standa með flutninginn úr bænum.
Fyrir líklega tveimur eða þremur árum lýsti Ásgeir Blöndal
Magnússon eftir því í þættinum „Um íslenzkt mál“ í Ríkisút-
varpinu, hvort nokkur kannaðist við orðið vængjareið og bað
um að láta sig vita ef svo væri. Minntist ég þá atviks, sem mér
var sagt frá og gerðist fyrir mörgum árum að Lindargötu 47
(nú 49) hér í bæ. Þar bjó þá Sveinbjörn Björnsson skáld. Dóttur
átti hann, er Halldóra hét.
Það var að vetri, rigningar höfðu staðið um tíma, svo allar
götur flutu í vatni. Hljóp svo í gaddhörku, og urðu allir vegir
illfærir af hálku. Dag nokkurn gerði hvassviðri, sem jókst eftir því
sem leið á daginn, og um kvöldið mátti heita komið stólparok.
70
Goðasteinn