Úrval - 01.02.1978, Qupperneq 74

72
’ÚRVAL
andrúmsloftinu. Þessi fyrirbrigði geta
litið út eins og af málmi gerð og af
þeim getur stafað roðagullnum
glampa sem minnir á útblástur úr
þrýstiloftshreyflum.
Þegar skýrslan var gefín út, var svo
að sjá sem sagan um diskana
fljúgandi hefði verið kveðin niður.
En 1973 varþúsund sinnum tilkynnt
um fljúgandi furðuhluti. Gallúp-
könnun leiddi í ljós, að 54% banda-
ríkjamanna telja þessa hluti vera
raunverulega, 11% töldu sig að
öllum líkindum hafa séð þá sjálfír.
Nokkrir vlsindamenn komu líka fram
á sjónarsviðið, sérstaklega J. Allen
Hynek, sem þá var yfírmaður stjarn-
fræðideildar Northwestern Univers-
ity, sem margir kalla „Galíleó flug-
fúrðufræðinnar, ” og James A.
Harder, prófessor í verkfræði í
University og California x Berkeley.
Nýlega spurði ég Hynek, Harder
og tíu aðra leiðandi flugfurðufræð-
inga hvort þeir gætu bent mér á
sannfærandi mál um fljúgandi furðu-
hluti, sem ég gæti kynnt mér. Ég
fékk þau svör, að ekkert, ,fúllkomið”
mál væri til. Engu að síður töldu
þessir menn, að þrjú eftirfarandi
tilvik væm einhver þau best
sönnuðu, sem til væm í skýrslum:
Furöurhlutur á lofti.
Aðfaranótt 18. október 1973 var
fíögurra manna áhöfn á ferð í
herþyrlu í 2500 feta hæð skammt frá
Mansfield í Ohio. Veðrið var skírt og
eins og best varð á kosið. Allt í einu
brá mönnunum í brún er þeir sáu
glórauðan hlut, sem virtist nálgast þá
með miklum hraða. Flugstjórinn,
Lawrence Coyne, flugkafteinn, lét
vélina síga mjög hratt til að komast
hjá árekstri. Þegar hann leit síðast á
hæðarmælinn, stóð hann í 1700
fetum. En þar sem þessi glóandi
hlumr stefndi enn á þyrluna, kallaði
hann til áhafnarinnar að búa sig
undir áreksmr.
En til þess kom ekki, eins og
Coyne sagði frá síðar. ,,Við horfðum
upp,” sagði hann, ,,og þarna var
hluturinn — stöðvaður — um 500 fet
(152 metrar) frá okkur.” Þetta virtist
vera grár málmhlutur um 15-18
metrar á lengd, og frá honum
streymdi græn birta, sem Ijómaði
upp allan flugklefa þyrlunnar. Eftir
örskamma smnd þaut hlumrinn af
stað afmr á miklum hraða, án þess að
vart yrði loftóróa, aðsogs eða
vélardyns. Þegar Coyne leit næst á
hæðarmælinn brá honum í brún, því
þyrlan var í 3500 feta hæð og fór
hækkandi, þótt hann minntist þess
ekki að hafa hreyft við stjórn-
tækjunum. Hafði þyrlan sogast upp
eða dregist að hlutnum með segul-
afli?
Annað var líka dularfúllt: Talstöð-
in, sem var í besta lagi áður en
þyrlumennirnir urðu varir við furðu-
hlutinn og eins á meðan, var
gersamlega ónothæf meðan hlumr-
inn var í nándinni, svo hvorki náðist
samband við flugvellina í Mansfield
eða Akron. Þegar þyrlan var lent í