Úrval - 15.12.1980, Qupperneq 32

30
ÚRVAL
fleirum Mýramönnum suður í
kaupstað, var þá kaupstaður í
Hólminum og ekki í Reykjavík fyrri
en löngu þar eftir. Hafði Fúsi ýmis-
lega sveitavöru fyrir kaupeyri, þar á
meðal var kæfubelgur stór. Vildi nú
svo til að Fúsa var vant kæfubelgsins
og finnst hann ekki. Komust menn
þá að því að austanmaður einn hafði
stolið belgnum og vissi Fúsi hvör
stolið hefði, en gaf sig ekki að og fór
heim við svo búið.
En er leið að jólum um veturinn
fréttist til manns með kæfubelg á
baki og spurði sá einatt að Leirulæk.
Eitt kvöld kom hann loks þangað, ber
að dyrum og gjörir boð fyrir Fúsa. Fer
Fúsi til dyra og spyr komumann
tíðinda og hvörnig á hönum standi.
Maðurinn kvaðst vera að austan, en
koma nú að sunnan og ekki geta
annað en dregist sífellt með kæfubelg
þann er hann hafi á baki og hafi hann
borið belginn dag eftir dag og bæ frá
bæ og vilji enginn kaupa af sér
kæfuna og sjálfur geti hann ekkert
úr belgnum etið. Ætlar nú maðurinn
að leysa ofan af sér belginn, en getur
með engu móti náð hönum af sér því
hann er fastur orðinn við hann. Fúsi
glottir að og spyr hví hann taki ekki af
sér belginn. Komumaður kveðst ekki
ná af sér belgnum því hann sé fastur
orðinn við hörund sitt. Ætlar hann
nú inn um bæjardyrnar, en kemst
ekki. Fúsi spyr hvörju það gegni.
Maðurinn kvaðst það ekki vita því
aldrei hafi fyrri svo við borið þó hann
hafi mikið fyrir belgnum haft. Fúsi
segir hönum þá að hönum muni
hollast að segja sér satt frá hvörnig á
belg þessum standi. Neyddist þá
austanmaður til að segja satt frá og
kveðst hafa stolið belgnum um
haustið frá Mýramönnum suður á
Hólminum og sagðist hvergi hafa
getað eirð haft fyrri en hann kæmist
með belginn að Leirulæk. Fúsi tók nú
af hönum belginn og réði hönum að
stela ekki aftur frá ókunnu fólki, og
er sagt að maðurinn hafí gætt þess
heilræðis þaðan í frá.
Kirkjuskikk Fúsa
Fúsi var ekki mjög kirkjurækinn og
þá skjaldan hann kom til kirkju gat
hann ekki kyrr þolað inni meðan
messan stóð, og einhvern helgan dag
þegar presturinn í Borgarþingum
messaði í Álftanesi var Fúsi mjög
rásull um kirkjuna og fann prestur að
því við hann eftir messu og beiddi
hann að sitja með kyrrð og siðsemd
undir guðs orði, en þessu tók Fúsi
ekki vel og kvaðst oft þurfa að bregða
sér út til að kasta af sér vatni; þvt ekki
mundi betra þykja að hann gjörði það
á kirkjugólfið.
Næst þegar messað var á Álftanesi
kemur Fúsi enn til kirkju. Er nú tekið
til messu. Gengur Fúsi í kirkju
milli pistils og guðspjalls og hefur
kopp sinn bundinn á bak sér og
gengur með hann á baki inn eftir
kirkjugólfi og í kór og kveður meðan
hann gengur innar eftir kirkjunni við
raust þessa vísu: