Úrval - 15.12.1980, Síða 85

FJORÐI VITRINGURINN
8 3
trjám, sem fengu vökvun úr lækjum
er runnu ofan úr hlíðum Ortones
fjalls og ótölulegur fjöldi fugla fyllti
garðinn tónlist með söng sínum. En í
mjúku og ilmandi myrkri september-
næturinnar þögðu öll hljóð, nema
niðurinn í vatninu.
Hátt yfir trjátoppunum skein dauft
ljós í gegnum dyratjöld efri salanna,
þar sem húsbóndinn hélt fund með
vinum sínum.
Hann var hár og dökkleitur maður
um fertugt, sindrandi augu hans lágu
þétt saman undir augnbrúnunum og
ákveðnir drættir lágu umhverfis
þunnar, fínlegar varirnar; augnsvipur
dreymandans o| munnur
hermannsins, maður ðreð viðkvæmar
tilfmningar en ósveigjanlegan vilja.
Utan yfir silkikyrtil var hann
kiæddur alhvítri ullarskikkju og hvít
uppmjó húfa huldi svart liðað hárið.
Þetta var klæðnaður hinnar æva-
gömlu prestareglu Magianna, sem
kallaðir voru eldsdýrkendurnir.
,,Verið velkomnir,” sagði hann
lágri, þægilegri röddu þegar þeir
gengu einn af öðrum inn í salinn.
,,Þið emð allir velkomnir, og þetta
hús verður bjartara af gleði vegna
nærvem ykkar.”
Þeir vom níu, á mismunandi aldri
en allir í jafndýrlegum klæðum.
Þungur gylltur kraginn bar þess vott
að þeir vom parþverskir aðalsmenn
og kringlótt vængjamerki úr gulli,
sem þeir bám á brjóstinu, sýndi að
þeir vom fylgjendur Zaraþústra.
Þeir söfnuðust saman við lítið,
svart altari í enda salarins, þar sem
daufur eldur brann. Artaban stóð við
eldstæðið og veifaði barsóm, helgum
vendi af grönnum tamaríugreinum,
yfir eldinum og mataði hann á þurr-
um fumsprekum og ilmolíum.
Þegar hann hóf hinn forna söng,
tóku félagar hans undir í sálminum
fallega til Ahura Mazda:
,, Vér dýrkum hinn dýrlega anda,
sem á viskuna og kærleikann! ’
Eldurinn óx með söngnum, og
logarnir léku sem væru þeir í takt við
hann þar til bjart varð í öllu húsinu.
Gólfið var lagt dökkbláum stein-
flísum með hvítum æðum. Snúnar
silfursúlur mynduðu andstæðu við
bláa veggina; blátt silki hékk yfir
bogagluggunum; hvolfþakið var lagt
safírum, eins og himinlavelfing með
silfurstjörnum. í eystri enda salarins,
bak við altarið, vom tvær dökkrauðar
súlur úr porfýri, á milli þeirra vom
dyr, sem lágu út á þaksvalirnar, sem
vom tjaldaðar þungu tjaldi á
litinn eins og þroskað granatepli, í
það vom saumaðir gulinir geislar upp
frá gólfínu.
Þetta hafði þau áhrif að salurinn
var eins og hljóð stjörnubjört nótt, öll
blá og silfruð, og í austri var
roðagullið fyrirheit dögunarinnar.
Húsið túlkaði gerð og anda þess
manns sem það byggði, svo sem góðu
húsi ber.
Söngnum lauk. Hann bauð vinum
sínum að setjast á legubekkinn og
sagði: ,,Þið hafið komið í kvöld vegna
boðunar minnar, sem trúir fylgjendur