Úrval - 15.12.1980, Qupperneq 89

FJÓRÐl VITRINGURINN
flipann gæla við lófa sinn þegar hann
snapar upp brauðmylsnuna. I grárri
dögun er hann svo vakinn af beði
með heitum, sætum andardrætti yfir
sofandi andliti sínu og hann opnar
augun og horfir í augu hins trygga
ferðafélaga síns, sem bíður reiðu-
búinn að mæta erfiði dagsins. Og í
gegnum napra morgungoluna berja
hraðir hófar götuna, í takt við tvö
hjörtu.
Artaban varð að fara hratt yfir til
þess að koma á réttum tíma til móts
við hina Magiana; því leiðin var 150
parasangs og það allra mesta sem
hann gat farið á degi hverjum var 15.
En hann hélt kvíðalaust áfram og
komst áætlaða vegalengd á hverjum
degi, þó hann yrði að halda áfram
langt fram á kvöld og leggja af stað
fyrir sólarupprás.
Hann reið meðfram brúnum
hlíðum Orontes fjalls, þar sem
árstraumar ristu sér fjölda grýttra
farvega.
Hann fór yfír sléttur Níseumanna,
þar sem hinar frægu hestahjarðir á
beit í víðáttumiklum högunum
reistu höfuðin við komu Vasda og
tóku síðan á sprett með margradda
jódyn og hópar villtra fugla flugu
skyndilega upp af votlendinu og
hnituðu hringi með þyt ótölulegs
vængjafjölda og skerandi undrunar-
gargi.
Hann reið yfír frjósama akrana í
Concabar, þar sem rykið af þreski-
gólfunum fyllti loftið gulri móðu,
87
sem næstum huldi Astaremusterið
stóra með súlunum fjögur hundruð.
Við Bahistan, þar sem klettalindir
vökva gróðursæla garðana, leit hann
upp fjallið þar sem það slútti hrika-
legt yfír veginn og sá styttuna af
Daríusi konungi troða á föllnum
óvini sínum og skrá yfír orrustur hans
og sigra grafna inn í klettinn eilífa.
Hann fór yfír mörg köld fjallaskörð
og marga vindbarða hæðarhryggi,
niður mörg svört fjallagil þar sem
árnar geystust áfram með ólátum; yfir
marga fagra dali þar sem ávaxtatré og
vínviður uxu á kalksteinsstöllum, í
gegnum eikarlundi Carínu og dimm
hlið Zagros; yfír víðáttumikla akra
sem banvæn haustmóðan breiddist
yfir, meðfram ánni Gyndes undir
skjálfandi skuggum espi- og
tamarindtrjáa, við lægri hæðirnar; og
út á flata sléttuna, þar sem vegurinn
lá beinn eins og ör yfír slegna akra og
sviðin engi; yfír ólgandi Tígrisfljót og
hinar mörgu kvíslar Efratár. Artaban
hélt stöðugt áfram þar til hann kom
að kvöldi hins tíunda dags að
brotnum múrum hinnar fjölmennu
Babýlonborgar.
Hann langaði sannarlega að halda
inn í borgina og veita sér og Vasda
hvíld og hressingu. En það var erntþá
eftir þriggja stunda reið til musteris
hinna sjö hvela og þangað varð hann
að komast fyrir miðnætti ef hann ætti
að hitta félaga sína. Svo hann reið
áfram.
Döðlupálmalundur myndaði
forsælueyju mitt í gulum kornökrun-