Úrval - 15.12.1980, Síða 91

FJÓRÐI VITRINGURINN
89
tefði ekki nema klukkustund myndi
hann varla ná til Borsippu í tæka tíð;
félagar hans færu þá án hans.
Átti hann að snúa frá stjörnunni og
hætta laununum fyrir hina miklu
trú sína til þess að gefa þessum
vesalings deyjandi Hebrea svalandi
vatnssopa?
,,Guð hins hreina og hins sanna,”
bað hann, „leiðbeindu mér á hinum
helga vegi, leið viskunnar sem þú
einn þekkir.”
Síðan sneri hann sér aftur að sjúka
manninum. Hann bar hann að
pálmatrénu, ieysti af honum vefja-
höttinn og fletti klæðunum frá
innföllnu brjóstinu. Hann náði í vatn
úr áveituskurði þar skammt frá og
vætti varir og enni hins þjáða manns.
Hann blandaði skammt af einu hinna
einföldu en sterku lyfja, sem hann
bar ætíð í belti sínu — því Magiarnir
voru góðir læknar jafnt sem stjörnu-
fræðingar — og hellti því hægt inn
milli litlausra varanna.
Langan tíma hjúkraði hann
manninum, sem loksins fékk kraftana
aftur, settist upp og leit í kringum
sig. ,,Hverertþú?” spurðihann.
,,Ég er Magiinn Artaban og ég er á
leið til Jerúsalem 1 leit að þeim sem er
fæddur konungur og lausnari allra
manna. Ég get ekki tafið lengur. En
sjáðu, hér er það sem ég á eftir af
brauði og vtni og hér er seyði af
lækningajurtum. Þegar kraftar þínir
hafa endurnýjast getur þú fundið
bústaði Hebrea meðal húsa
Babýlon.”
Gyðingurinn rétti skjálfandi hönd.
sína hátíðlega tii himins. ,,Megi Guð
Abrahams, ísaks og Jakobs blessa og
reiða götu hins miskunnsama. Ég hef
ekkert að gefa þér að launum —
aðeins þetta: spámenn okkar hafa svo
sagt að Messías eigi ekki eftir að
fæðast í Jerúsalem, heldur í
Betlehem í Júdeu. Megi Drottinn
leiða þig langað heilu og höldnu.
Það var langt liðið fram yfir
miðnætti. Artaban reið hratt og
Vasda, sem var nú úthvíld, þaut eins
og gasella yfir grundirnar.
En fyrstu sólargeislarnir komu á
undan henni á ákvörðunarstaðinn.
Artaban leit áhyggjufullur yfír
Nimrod hólinn og musteri hinna sjö
hvela, en kom ekki auga á nein merki
um félaga sína.
Hann reið hratt kringum hólinn
með skörðóttum stöllum úr
marglitum tígulsteini. Hann steig af
baki og kleif í snatri upp á efsta
stallinn, sem skagaði í vestur.
Víðáttumikið mýrlendið teygði sig
út að sjóndeildarhringnum og jaðri
eyðimerkurinnar. Hegrarnir stóðu við
stöðupollana og sjakalarnir læddust í
gegnum lágan runnagróðurinn, en
það sáust engin merki um lest vitring-
anna, hvorki nær né fjær.
Á stallbrúninni sá hann litla vörðu
úr brotnum múrsteinum, undir
henni var snepill af bókfelli. Hann
las:,,Við getum ekki beðið lengur.
Við förum að leita kóngsins. Eltu
okkur yfir eyðimörkina. ’ ’