Úrval - 01.02.1982, Síða 44

42
ÚRVAL
rankaði ekki við sér fyrr en hann var á
leið aftur til stöðvarinnar.
Við komumst fljótt að raun um
hvers vegna Óskar hafði orðið svona
frægur. Hann hafði einstakt áttaskyn
og var óskeikull þegar hann þurfti að
feta gamlar leiðir. Á hættuslóðum var
næstum yfirnáttúrlegt hve naskur
hann var á að finna huldar sprungur.
Af sjálfsdáðum breytti hann um
stefnu til þess að koma rétt að
sprungu.
Þegar kom að matmálstímum —
sleðahundum eru gefnir frosnir sel-
kjötsbitar — geltu hinir hundarnir,
toguðu í keðjurnar og réðust á kjöt-
bitana eins og óðir úlfar. Öskar sat
hins vegar kyrr á rassinum og ætlaðist
til þess að fá fyrsta bitann, eins og
foringja bar, og hann virti síðan
kæruleysislega fyrir sér skammtinn
sinn. Hann var alltaf tortrygginn ef
gefa átti honum úr hendi og vildi
heldur að kjötinu væri kastað til hans
í snjóinn.
Bæri hann virðingu fyrir
einhverjum kunni hann vel að meta
að fá svolítið klapp við og við, og
kannski smáleik, en alla jafna féllu
honum ekki of náin samskipti við
menn eða kumpánsskapur. Hann var
reiðubúinn til þess að vera félagi,
kannski vinur, en alls ekki gæludýr.
Megintilgangurinn með komu
Óskars til Wilkes var að koma því til
leiðar að hundastofninn stækkaði. í
apríllok kom í ljós að honum hafði
tekist þetta. (Hinn hundurinn hafði
verið geltur. Það var því ekki að furða
að engir hvolpar komu!) Þann 8. maí,
á mæðradaginn, eignaðist ein tíkin
átta hvolpa. Einn fæddist andvana og
fjórum dögum síðar kom í ljós að þrír
til viðbótar voru dauðir. Þeir höfðu
kafnað um nóttina. Þeir fjórir sem
eftir lifðu voru sterkir og heilbrigðir
og við fögnuðum þessu með auka-
skammti af bjór.
Haustið nálgaðist og sólin hafði sig
varla upp yfir sjóndeildarhringinn
daglangt heldur baðaði snjóinn í
rauðgulum litum frá dagrenningu til
sólarlags.
I miklum snjóbyl 7. ágúst gaut tík
númer tvö. Þegar við komum til
hennar var fyrsti hvolpurinn frosinn í
hel. Af þeim sex sem við færðum í
hús með móðurinni lifðu aðeins
tveir. Næsta mánuð eignaðist þriðja
ríkin átta hvolpa. Einn lifði.
Hvolparnir, sem farnir voru að
stækka, voru til mikillar skemmtunar
í stöðinni. Þeir fóru um allt og
stríddu mönnum með því að skjótast
í burtu með vettlingana þeirra og sitt-
hvað fleira. Nýolíuborin stígvél, sem
staðið höfðu utan dyra, hurfu ger-
samlega. Eina sönnunin fyrir því að
þar hefðu hvolparnir átt hlut að máli
voru meltingartruflanir sem fylgdu á
eftir stígvélahvarfinu og stöfuðu af
loðfóðrinu úr þeim.
Vorið kom og sleðaferðirnar hófust
á nýjan leik. Öskar var alltaf jafn-
ómetanlegur. I einni ferðinni hafði
félagi okkar ekki gert sér grein fyrir
því að hann hafði numið staðar á
sleðanum úti á ótryggum ís. ísinn