Úrval - 01.02.1982, Síða 45

SLEÐAHUND URINN ÓSKAR
43
brotnaði undan þunganum og
sleðinn fór að síga niður. Á auga-
bragði stökk Öskar áfram og sterkur
líkami hans dró hunda og sleða til
lands. Ökumaðurinn náði taki á
sleðanum og var þannig dreginn á
þurrt. Enn einu sinni hafði harka
þessa stóra hunds bjargað mannslífi.
í október voru hvolparnir, sem
fæðst höfðu í maí, orðnir nógu stórir
til þess að hægt væri að fara að þjálfa
þá. Öskar stjórnaði þjálfuninni.
Hann var alltaf jafngóður kennari og
ef einhver hvolpurinn hlýddi ekki
greip Öskar hann í kjaftinn og kastaði
honum niður á ísinn með háum skelli.
En hann var samtóvenjulegarólyndur
og þolinmóður við hvolpana þegar
þeir voru að leika sér. Þegar leikur
þeirra gekk of langt að hans mati stóð
hann bara upp og hristi þá af sér og
gekk í burtu. í árslok var komið í ljós
að hvolpar Öskars myndu verða fyrir-
myndar sleðahundar. Skip okkar kom
í janúar 1961 með nýjan hóp manna
til stöðvarinnar og átti síðan að flytja
okkur aftur heim til Ástralíu. Þegar
ég gekk til hundanna til þess að
kveðja rakst ég á Öskar sem blundaði
í hlýrri sólinni. Mikið höfðum við átt
hér saman stórkostlegt ár! Tíu ára
gamall — sjötugur á manna vísu —
hefði þessi gamli hundur gætt
hundahópinn í Wilkes nýju lífi og
aflað okkur nýrra hvolpa með fyrir-
myndar þjálfun. Tilraunin hafði
heppnast. „Vertu sæll, Óskar, gamli
refur — þú hefur verið stórkost-
legur.” Hnugginn í bragði faðmaði
ég þetta gamla hörkutól að mér í
síðasta sinn og hann nasaði vinalega
af fæti mér. Síðan gekk ég fullur
saknaðar í átt til skipsins. Ég gladdist
yfir því að vera einn vegna þess að
saknaðartilfinningin var dýpri en ég
hefði viljað viðurkenna fyrir öðmm.
Þegar ég sneri mér við til þess að
horfa til baka í síðasta sinn lágu
hundarnir allir sofandi á snjónum.
Öskar einn stóð enn uppi og fylgdist
með ferðum mínum.
Öskar hélt áfram að vera fyrirliði
hundanna allt árið 1961, lagði sitt af
mörkum til þess að hundunum mætti
fjölga og sá um þjálfun hvopa sinna í
Wilkes. Þarna gat hann alls um 30
hvolpa. Snemma árs 1962 voru
hvolparnir hans alveg búnir að taka
að sér að draga sleðana. I hverri ferðinni
af annarri sýndu þeir hversu góða
þjálfún þeir höfðu hlotið með því að
draga rannsóknarmennina yfir hættu-
lega sprungin svæði þar sem annars
konar farartæki hefðu ekki getað
komist um hjálparlaust. Óskar lifði
nú eins og herramaður á eftirlaunum.
Hann eyddi mestum hluta dagsins í
að liggja úti á steinunum í sólinni og
á nóttinni svaf hann innan dyra.
Vorið 1962, þegar úti geisaði stór-
hríð, reis þessi gamli hundur stirðlega
á fætur og gaf til kynna, eins og svo
oft áður, að hann vildi komast út.
Með hægum, öruggum skrefum
þrammaði hann út. I þetta skipti
kom hann ekki aftur. Leit var hafln
og allir starfsmenn stöðvarinnar