Úrval - 01.02.1982, Síða 62

60
snarkaði í eldinum. Mamma
saumaði. Pabbi var dottinn út af af
þreytu. Kerry hafði að lokum lært
spilareglurnar í þetits chevaux og
spilaði nú af kappi við Claude.
Klukkan 22.
Þetta kvöld bað ég sérstaklega fyrir
Wingate liðsforingja og um nóttina
dreymdi mig þýska liðþjálfann sem
dó í örmum mínum.
Fimmtudagur 8. júní, klukkan 4.
Ég vaknaði við fallbyssudrunurnar
og fór til að gá að Wingate liðs-
foringja. Stórir svitadropar runnu
niður andlit hans. Ég greip um
hendur hans, dauðhrædd um að
hann myndi deyja. Mamma sagðist
ætla til Sainte-Mére-Eglise til að ná í
lækni. Ég bjó til morgunmat fyrir þá
særðu og hjálpaði til við að gera
hreint. Hreingerningar eru góð
aðferð til að missa ekki móðinn.
Klukkan 14.
Það liðu ntu tímar þangað til
mamma kom aftur. Hún hafði verið
handtekin af nokkrum amerískum
hermönnum sem héldu að hún væri
njósnari. Hún komst ekki til Sainte-
Mére-Eglise og fann engan lækni.
Á óskiljanlegan hátt virtist George
miklu betri þetta kvöld.
Föstudagur 9. júní, klukkan 4.30.
Áköf skothríð rak mig fram úr
rúminu. Fallhlífarhermennirnir okkar
voru enn við það sama. En hve lengi?
ÚRVAL
Ég var svo hrædd að ég gat ekki
borðað morgunmat.
Klukkan 22.
Þýsk orrustuflugvél flaug lágt yfir
húsinu. Það heyrðist flautuhljóð og
svo sprakk sprengja í vatninu rétt hjá.
Þjóðverjarnir höfðu uppgötvað
vopnabirgðir okkar og voru að reyna
að eyðileggja þær. Ég þrýsti Claude
að mér. Nokkrar öflugar sprengingar
fylgdu í kjölfarið. Mig verkjaði í
eyrun og eldglamparnir blinduðu
mig. Ég lokaði augunum og beið
dauðans.
Laugardagur 10. júní, klukkan 5.
Þvíltk sjón. Járnbrautarteinarnir
stóðu upp í loftið eins og afskræmdar
trjágreinar. Af símastaurunum var
ekkert eftir nema flísar. Sprengju-
holurnar mynduðu hring, um það bil
300 metra í þvermál, og í miðjunni
var húsið okkar og vopnabirgðirnar.
Pabbi, sem venjulega gekk ekki í
guðshús, sneri sér að mömmu og
sagði: , ,Segðu þínum góða guði að ég
taki ofan fyrir honum. ’ ’
í átta tíma voru fallhlífarher-
mennirnir önnum kafnir við að flytja
tvö tonn af vopnum og fimm tonn af
matvælum frá húsinu okkar yfír á
býli nágrannans. Þessir stóru,
brosandi drengir, sem við höfðum
boðið velkomna fimm dögum áður,
voru nú með andlit rist þreyturúnum.
Ég þráði svo að hjálpa til. En hvað
getur lítil stúlka gert þegar hinir
fullorðnu drepa hver annan? Um