Úrval - 01.02.1982, Blaðsíða 78

76
úr bankanum, gamla bíómiða og
hvað eina sem gæti sannað hvar Bob
hefði verið í ákveðnum tilvikum.
Murtagh sagði skjólstæðingi stnum
svo, fyrir fyrsta Allegheny-réttar-
haldið, að hlusta aðeins á
spurningarnar og svara öllu satt og
rétt og , ,þá fer vel fyrir þér”.
Bob Dillen gerði eins og honum
var sagt og kviðdómendurnir lýstu
yfir sakleysi hans eftir tæplega
klukkustundar umhugsunarfrest.
Vikurnar fyrir Venango-
nauðgunarréttarhöldin var spenna
undangenginna níu mánaða farin að
segja til sín. Kvöld eitt, þegar Robert
kom heim, sá hann lögreglumann,
sem fyrstur hafði handtekið hann,
aka fram hjá. Eitthvað innra með
Robert brast. Hann æddi inn í
íbúðina og eyðilagði allt sem í
stofúnni var — braut stóla og kastaði
blómapottum í gólfíð.
Robert fannst hann vera að tapa
vitinu. Hann fór að efast: Var hann
einhvers konar geðklofí? Hafði hann
kannski gert það sem hann var
ákærður fyrir? Ef ekki, hver hafði þá
gert það? Átti hann sér illviljaðan
tvífara sem fylgdist með honum, elti
hann?
Robert og Cim horuðust niður.
Hann kenndi sér um alla þá erfíðleika
sem hún þurfti nú að ganga í
gegnum. Hann heimtaði að Cim
flyttist að heiman. Fyrsta kvöldið sem
hún var í nýju íbúðinni sinni var
barið að dymm. Robert var kominn.
Hann dvaldist þar um nóttina.
ÚRVAL
Beðið um að allt verði eðlilegt á
ný
Þegar réttarhöldin yfír Robert
Dillen, vegna nauðgunarinnar,
hófust í dómshúsinu í Venango-
héraði í Franklin, 14. apríl 1980, tók
Murtagh upp nýja aðferð. Venjulega
vill verjandi ekki að vitni segi söguna
um glæpinn oftar en einu sinni vegna
þess að hún verður alla jafna trú-
verðugri í eyrum kviðdómsins eftir
því sem hún er sögð oftar.
í þessu máli lét Murtagh vitnið
endurtaka söguna aftur og aftur.
Hann gerði þetta að yfirlögðu ráði.
Stúlkan hafði orðið mjög illa úti.
Frásögn hennar kom kviðdómendum
til að tárast.
Um leið varð stúlkunni það á að
lýsa árásarmanninum á svo marga og
ólíka vegu að ekkert stemmdi í lokin.
Murtagh segir: ,,Við vildum að kvið-
dómendur gerðu sér ljóst að hún gæti
ekki haft á réttu að standa. Bob gæti
alls ekki verið maðurinn sem hún var
að tala um.”
Vitnin þrjú, sem gátu sannað fjar-
vist Dillens, báru vitni um að hann
hefði verið með þeim. Eftir eins og
hálfs dags vitnaleiðslur kvað kvið-
dómurinn upp úrskurð sinn: Robert
Dillen var saklaus. Robert lét höfuðið
síga niður á hendurnar. Vinir hans og
skyldmenni æptu af fögnuði.
En skyndilega sló þögn á alla þegar
dómarinn sagði við Robert: ,,Þú
hefur lengi hlaupið undan regn-
dropunum án þess að blotna, ungi
maður. Ég sting upp á að þú leitir þér