Úrval - 01.02.1982, Síða 88

86
ÚRVAL
blaðamenn, jafnvel þótt hinir síðar-
nefndu væru andstæðingar skæruliða,
þar sem fordæming þeirra á hryðju-
verkum hægrisinna var talin veikja
geð argentínskra borgara. Þrjú-A
aflaði fjár til launagreiðslna, til að
kaupa vopn og farartæki og til að reka
leynileg fangelsi sín með því að selja
ránsfeng eftir handtökur og með því
að krefjast lausnarfjár eftir mannrán.
1972 leyfði herinn Perón að snúa
aftur til Argentínu og 1973 voru
haldnar kosningar. Perón var ekki
leyft að bjóða sig fram en fram-
bjóðandi hans, Hector Campóra,
sigraði. Eftir fáeina mánuði var
ástandið aftur orðið óþolandi og
Perón vék Campóra frá völdum. Efnt
var til nýrra kosninga og að þessu
sinni var ekki hægt að halda Perón til
hliðar. Þjóðin heimtaði hann.
Perón vann yfirburðasigur — en
jafnvel hann gat ekki bundið enda á
ógnaröldina og þegar hann lést innan
árs frá valdatökunni versnaði ástandið
ennþá meira.
Isabella Perón, þriðja kona
forsetans, tók við af honum og tókst
að ríkja fram í mars 1976 þegar ný
herforingjastjórn hrifsaði völdin. 20
mánaða seta hennar á forsetastóli var
þó ekki vegna pólitískrar skarp-
skyggni hennar. Öfgasinnar innan
hersins þurftu á þessum tíma að
halda til þess að ástandið í landinu
yrði nægilega ömurlegt til þess að
hinn almenni borgari teldi
frammítöku hersins óhjákvæmilega.
Hershöfðingjarnir þurftu á ótta
landsmanna að halda svo að þeir yrðu
nógu afskiptalausir til þess að hers-
höfðingjarnir gætu gert það sem þeir
töldu nauðsynlegt: útrýmingu sér-
hvers þess sem eitthvað átti skylt við
vinstri hermdarverk.
Stríðsherrarnir
í dögun 15. apríl 1977 umkringdu
eitthvað um 20 óeinkennisklœddir
menn íbúð mína í mtðborg Buenos
Aires. Þeir slitu símann úr sambandi,
handjárnuðu mig með hendur fyrir
aftan bak, settu poka yfir höfuðið á
mér og fleygðu mér á gólfið í bílnum
mínum. Enginn sagði orð.
Við komum á ákveðinn stað. Stórar
vœngjadyr eru opnaðar. Það marrar t
hjörunum. Ég er tekinn úr bílnum,
bundið fyrir augun á mér og mér
fleygt á gólfið.
Einhver þrýstir einhverju, sem
virðist vera hlaup á skammbyssu, að
gagnauga mér. Hann segir, mjög
nálægt mér: ,,Þú ert búinn að vera,
Jacobo. Nú tel ég upp að tíu. ” Eg
segi ekkert. ,, Viltu ekki lesa bœnirnar
þínar? ’' Ég segi ekkert. Hann byrjar
að telja.
Var óhjákvæmilegt fyrtr mig að
enda ævina svona? Já, það var það.
KONAN MÍN, BÖRNIN MÍN, ÉG
ELSKA YKKUR. ADIOS, ADIOS.
,,...tíul Hah...hah...hahl”
Hláturinn kemurígusum.
Nú er ég í stórri, illa lýstn skrif-
stofu. Þar er borð, stólar. Ramðn S.
Camps kólonel, lögreglustjóri Buenos
Aires héraðs, virðir mig fynr sér.