Úrval - 01.02.1982, Side 94

92
ÚRVAL
leynifangelsinu er ekkert sem kemst
í hálfkvisti við fjölskyldurnar sem
voru pyntaðar, oft saman en
stundum hver fjölskyldumeðlimur út
af fyrir sig, að hinum ásjáandi. Heil
menning, byggð á fjölskylduást,
trúnaði og sameiginlegum fórnar-
vilja, hrundi skyndilega þegar
sparkað var í kynfæri föðurins,
móðirin barin í andlitið, klúrum sví-
virðingum hellt yfir systurina,
dóttirin beitt kynferðislegu ofbeldi.
í klefa mínum heyrði ég hvíslandi
barnaraddir sem reyndu að komast að
því hvað hafði komið fyrir foreldrana
og ég varð vitni að tilraunum dóttur
til að sigra varðmann, að vekja von
um framtíðarsamband milli þeirra
til að komast að því hvað verið var að
gera við móðurina, eða koma
appelsínu til hennar, afla henni
heimildar til að komast á klósettið.
Fjölskyldum var eytt, þær voru
brotnar niður. Þetta voru í raun enda-
lok þeirrar menningar sem hafði alið
mig upp.
Heilar fjölskyldur hurfu. Líkunum
var velt upp úr steypu og hent í ána.
Stundum var steypan illa sett á þau
og þau rak á strendur Argentínu eða
Úrúgvæ. En venjulega hurfu þau
gersamlega. Líkunum (og stundum
lifandi fólki) var varpað í hafið úr
þyrlum. Þeim var kastað í gamla
kirkjugarða undir bautasteina sem
fyrir voru. Þau voru hlutuð sundur og
brennd.
Lítil börn voru afhent ömmu og afa
ef stjórnendurnir voru miskunnsamir.
Eða gefín eða seld barnlausum,
argentínskum hjónum. Eða flutt til
Chile, Paragvæ eða Brasilíu og gefín
þar barnlausum hjónum.
Þeir sem þátt tóku í þessum
aðgerðum voru venjulega fluttir til
annarra svæða eftir einhvern tíma.
Stöðunum, þar sem fjöldamorðin
fóru fram, var breytt. Gamlar
byggingar voru brotnar niður og
staðnum breytt í almenningsgarð eða
seldur sem lóð undir íbúðablokkir.
Nýjum húsum var breytt til annarra
nota.
En mitt x sigrinum uppgötvaði
argentínski herinn að hann hafði veitt
skæruliðunum og hermdarverka-
mönnunum beitt vopn: skipulags-
leysi hersins fór jafnvel fram úr skipu-
lagsleysi andstæðinganna.
„Við munum sigra"
I Buenos Aires er staður sem við
íbúarnir höfðum næstum gert að
einkaklúbbi — barinn og veitinga-
stofan í kjallaranum á Plaza hótelinu.
Þar fengum við okkar eftirlætisrétti
og nutum þess að vera svo snobbaðir
að við þekktum yfírkokkinn, þjónana
og barþjónana með nafni og þeir
vissu hvað okkur kom.
Fáum vikum eftir fall Isabelllu
Perón hitti ég liðsforingja úr argen-
tínska hernum þar í hádeginu. Eins
og hjá svo mörgum hermönnum á
þeim tíma var hatur hans á borgar-
skæruliðum perónista næstum
áþreifanlegt. Tæplega fjörutíu og átta
tímum fyrr hafði uppgötvast fyrir til-