Úrval - 01.02.1982, Qupperneq 99

NAFNLAUS FANGI — NÚMERSLAUS KLEFI
97
rétt hjá eldhúsinu þar sem pynting-
arnarfara fram. Ég heyri greinilega til
hennar. Hún veinar að hún sé ekki
gyðingur, að nafn hennar sé þýskt.
Ekkert er auðveldara fyrir argentínsk-
an lögreglumann en aðruglast ínöfn-
um sem hafa framandi hljóm í hans
eyrum.
/ leynifangelsinu Coti Martínez er
lögreglumaður að berja mann um
sjötugt. Maðurinn er með hendur
bundnar á bak aftur og bundið fyrir
augun. Lögreglumaðurinn slítur af
honum krossinn sem hann er með um
hálsinn og sakar hann um að vera
júða en reyna að leyna þvt. Að
barsmíðinni lokinni er manninum
hent inn í klefann til mín. Hann
segist hafa snúist til kaþólskrar trúar
fyrir um fimmtíu árum og að krossinn
hafi verið gjöffrá Páli páfa VI. Hann
telur sig kaþólskan og er gramur yfir
að honum skuli ekki trúað.
ÉG HUGSA UM manninn sem að
eilífu er gyðingur í mínum augum og
var barinn sem gyðingur og um
konuna sem var barin sem gyðingur
— um þessa tvo kaþólikka sem voru
barðir sem gyðingar af því þau voru
hötuð sem gyðingar. Hvaða fólk,
hvaða einstaklingur, stenst slíkt
hatur? Ekkert þessu líkt hafði gerst í
vestrænum heimi síðan 1945 þegar
helförin tók enda.
Gyðingar fengu verri meðferð en
aðrir stjórnmálafangar í leynifangels-
unum en flestir þeirra sem drepnir
voru voru ekki gyðingar og ef við
höldum áfram að vorkenna okkur
sem gyðingum verður endirinn sá að
þau fórnarlömb sem ekki voru
gyðingar fara að hata okkur líka, fjöl-
skyldur prestanna og nunnanna sem
myrt voru fara að hata okkur og
sömuleiðis foreldrar kristnu barnanna
og unglinganna sem hurfu sporlaust.
En í einsemd fangelsisins er dapur-
legt að vera barinn fyrir að vera
gyðingur. Þá fínnst manni svo mikil
auðmýking að hafa yfirleitt fæðst.
Myndirúrfangelsi
Ég sit á stól úti í garði með hendur
bundnar fyrir aftan bak og bundið
fyrir augun. Það þéttnignir og ég er
gegndrepa. Ég reyni að hreyfa
höfuðið og fæturna án afláts til að
halda á mér ofurlitlum yl. Ég hef
pissað. Hlandið er orðið ískalt og mig
svíður þar sem það hefur runnið
niður lærin. Rödd spyr mig hvort mér
sé kalt. Ég er leystur og leiddur inn í
hlýtt herbergi.
Þeir leysa frá augunum á mér. Við
erum í rúmgóðu eldhúsi. Fyrir
framan mig eru brosandi menn, óein-
kennisklæddir. Allt er fullt af vopn-
um. Einn mannanna býður mér kaffi.
Hann segir mér að dreypa varlega á
því og spyr hvort ég vilji teppi.
Það er eins og hann sé gagntekinn
löngun til að vernda mig. Hann spyr
hvort mig langi að leggja mig
stundarkorn. Ég afþakka. Hann segir
mér að þar í fangelsinu séu nokkrir
kvenfangar og spyr hvort ég vilji
leggjast með einhverri þeirra.