Úrval - 01.02.1982, Síða 101

NAFNLAUS FANGI — NÚMERSLAUS KLEFI
99
byrja við 15 ára aldur skipa þeir mér
að byrja fyrr, þegar ég kom til Argen-
tínu fimm ára gamall, eða þegar ég
gekk í Macabi-samtökin (íþrótta-
klúbb gyðingadrengja) átta ára að
aldri.
Ef eitthvert svara minna er þeim
þóknanlegt láta þeir mig skrifa það,
undirrita og gefa fíngrafarið af hægri
þumalfíngri áþað.
Það sem vekur mesta ákefð er
kenning mín um nauðsyn þess að
berjast jafnt við hægri og vinstri
hryðjuverkahópa. Þeir eru að ímynda
sér að þeir geti notað þessar hug-
myndir sem ákærugrundvöll gegn
mér því ,,að leggja opinber öfl að
jöfnu við ólögleg eða stuðningssveitir
ólöglegra afla er að vera hluti af þeim
ólöglegu”.
Þeir spyrja hvort mig iangi að
komast í bað. Þeir segja að ég geri
mér ekki grein fyrir óþefnum af mér.
Raunar hef ég ekki fengið bað í nærri
mánuð. Ég sé í spegli hve horaður ég
er orðinn. Ég hlýt að hafa lést um
fímmtán til tuttugu og fimm kíló en
það er engin merki að sjá um
pyntingar á líkama mínum. Ilmurinn
af sápu og vatni — nú uppgötva ég
hann kannski í fyrsta sinn. Þessi
gleymda tilfinning gagntekur mig og
ég verð óttasleginn því fram til þessa
hefur mér tekist að ýta minningunum
frá mér.
Meðan ég er að baða mig kemur sá
sem yfirheyrir mig aftur og spyr um
stöðugan fréttaflutning La Opiniðn
af rússneskum andófsmönnum. Ég
svara að við höfum tekið þá stefnu
fyrir allmörgum árum að birta allt
sem við gátum um það efni. Hann
vill fá að vita hvers vegna. Ég geri enn
eina tilraun til að skýra hugmynda-
fræði La Opinión, baráttuna gegn
hægri og vinstri öfgum, en hann
grípur fram í. Hann er sannfærður
um að fréttirnar um athafnir andófs-
mannanna eigi sér aðeins þann til-
gang að útmála andóf sem grund-
vallaratriði og að þessi dýrkun andófs
sé aðeins til að gefa argentínskum
ungmennum hugmyndafræðilegan
grundvöll til andófs gegn hernum.
Svo skrúfar hann fyrir vatnið. Ég
hef ekki enn fengið að skola af mér
sápuna.
GÆGJUGATIÐ í HURÐINNI hjá
mér opnast og vörður lítur inn. Hann
brosir og nefnir nafn mitt.
Þetta er í fyrsta sinn sem nokkur
hefur ávarpað mig hér. Fram til þessa
hefur aginn á þessum stað, sem ég var
fluttur á fyrir nokkrum dögum, verið
afar strangur. í hvert skipti sem skipt
er um vörð er Ijósið kveikt að utan og
vörðurinn hrópar: ,,Nafn!” Þetta
þýðir að gægjugatið er opnað á sex
stunda fresti.
Svo mér bregður í brún þegar
varðmaðurinn notar nafnið mitt.
Fyrstu viðbrögð mín eru' ailtaf þau
sömu þegar eitthvað nýtt gerist: Hvað
verður nú um mig? Vissulega er ég í
opinberu, löglegu fangelsi V aðal-
stöðvum alríkislögreglunnar í Buenos