Úrval - 01.02.1982, Síða 120

118
ÚRVAL
nokkur hundruð metra inni í
Kambódíu — og beið eftir rétta
andartakinu til þess að komast yfir.
Loks var það 3. október að Pran komst
inn í flóttamannabúðirnar í um 20
kílómetra fjarlægð. Þar leitaði hann
uppi bandarískan hjálparmann, konu
sem hann sagði sögu sína, og bað um
að haft yrði samband við mig í
gegnum bandaríska sendiráðið eða
Times-fréttaritarann í Bangkok,
Henry Kamm.
Henry hringir í mig 4. október.
,,Pran er sloppinn,” segir hann hrað-
mæltur. ,,Hann er kominn til
Thailands og er í flóttamannabúðum
í Surin.” Ég veit ekki mitt rjúkandi
ráð. Ég heyri Henry segja eitthvað um
það að hann sé að fá bandaríska
sendiráðið til þess að flýta fyrir
heimild fyrir Pran að komast til
Bandaríkjanna en ég fylgist ekki með
því sem hann segir. Ég græt við
borðið mitt, en það skipti ekki máli.
Ég hringi í Ser Moeun. Hún er ekki
komin heim úr vinnu sinni í
bankanum. Ég næ í elsta soninn,
Titony, og ryð úr mér fréttunum.
,,Hey!” hrópar hann, orðinn eins
amerískur í sér og fótboltamaður.
,,Alltí lagi!”
Næstu dagar líða sem í draumi. Ég
legg af stað með fyrstu vél og kem í
flóttamannabúðirnar 9- október.
Klukkan 8.45 geng ég inn í kofann
þar sem Pran býr með nokkrum
öðrum. Hálfstamandi spyr ég á
frönsku um Pran. Hann er ekki þar
en ungur maður hleypur út til þess að
ná í hann og hrópar um leið.
„Bróðir, bróðir, það er einhver
kominn! Nú hefurðu tækifærið.”
Pran kemur hlaupandi og stekkur í
fang mér, vefur fótleggjunum um
mittið á mér og grúfir sig niður í öxl
mína. ,,Þú komst, Syd, ó, Syd, þú
komst.” Hann segir þetta snöktandi.
Við stöndum svona í nokkrar mínútur
þar til líkami hans hættir að skjálfa og
fótleggirnir síga niður á jörðina á
nýjan leik.
,,Ég er endurfæddur,” segir hann.
, ,Þetta er mitt annað líf. ’ ’
Við göngum hægt inn 1 kofann
með handleggina um axlir hvor
annars. Fótleggir og fætur Prans eru
alsettir örum og tennurnar eru lausar
og skemmdar af næringarskorti.
Hann hefur hendurnar mest í
vösunum vegna þess að annars
hristast þær eins og hendur gamals
manns.
Við tölum og tölum og getum ekki
hætt. Við æðum úr einu í annað á
meðan við erum að reyna að fá
einhverja vimeskju um þau fjögur og
hálft ár sem liðin em. „Á hverjum
mánuði meðan rauðu khmerarnir
stjórnuðu,” segir Pran og rifjar upp
það sem liðið er, „dreymir mig að þú
sért að koma til þess að sækja mig í
þyrlu. Ég er með talstöð niðri á jörðu
og þú kallar til mín og segir mér hvar
þú ert.” Ég segi honum að hvað eftir
annað hafi mig dreymt sama
drauminn.
Við hlæjum til þess að reyna að
losna úr þessum viðjum. Við emm