Úrval - 01.04.1983, Blaðsíða 7

DULARFULLA ’ ’MYNDINÁ SKIKKJUNNI
5
Blóm trúarinnar
Mærin hughreysti hann og sagði
honum að hafa engar áhyggjur:
frændi hans væri þegar alheill. Þá bað
Juan Diego um tákn til að færa
biskupnum. Hún sagði honum að
fara upp á hæðina. Þetta var ekki
árstími jarðargróðursins en þegar
hann kom upp á hæðina fann hann
þar rósabreiðu í fullum blóma og
ferska af dögg. Hann tíndi rósirnar
upp í grófu skikkjuna, tilma, sem
hann klæddist. Þegar hann sýndi
meynni rósirnar sem hann hafði
fundið tók hún þær upp og lagði þær
svo aftur í skikkjuna og bað hann að
að fara með þær til biskupsins.
Þegar Juan Diego breiddi úr tilma
sinni til að sýna rósirnar var mynd
meyjarinnar á dularfullan hátt
prentuð á hana. Furðu lostinn hélt
biskupinn til einkakapellu sinnar og
létjuan Diego bíða fram á næsta dag.
Þá sýndi Juan Diego biskupnum
staðinn þar sem mærin hafði. valið
kapellunni stað og bað leyfis að fá að
heimsækja frænda sinn. Sendimaður
fór með honum. Juan Bernardino,
sem var orðinn alhress, sagði þeim
að mærin hefði einnig heimsótt
hann og beðið um að vera kölluð
nafni sem hljómaði líkt og Guada-
lupe í spænskum eyrum. Á nokkrum
vikum var reist ófáguð kapella við
rætur Tepeyac Hill. Tilma Juans
Diegos var hengd upp eins og vegg-
teppi, ekki í neinum ramma, ogjuan
Diego varð umsjónarmaður kapell-
unnar það sem hann átti ólifað.
Meðan verið var að koma inn-
réttingum fyrir gerðist annað undur
sem tengdist myndinni. Indíáni í
hópnum var drepinn með ör. Líkið
var lagt fyrir framan myndina. Það
reis á fætur og maðurinn var alheill.
Efasemdarmenn hafa haldið því
fram að myndin og sögur um hana
hafi verið búnar til af óvönduðum
mönnum eða slyngum til þess að
kristin trú næði að eflast á kostnað
trúarbragða astekanna.
En hin ótrúlega ending
myndarinnar ruglar vantrúaða
raunvísindamenn í ríminu.
Ómjúk meðferð
Klæðið sem myndin er á er úr
grófum zirí/eþræði, gerðum úr þykk-
blaða kaktusjurt. Það er í tveim
hlutum og saumað saman í miðjunni
með einföldum bómullarþræði. Þess
konar efni ætti að fúna og eyðast á
tveim öldum. Áður en myndin var
sett undir gler hafði hún verið óvarin
í 116 ár fyrir veðri, hita og reyk kert-
anna, höndum og vörum hundraða
þúsunda pílagríma sem kysstu hana
og snertu með talnaböndum srnum
og heiðurspeningum.
Árið 1791 vöknaði hún í saltpéturs-
sýru fyrir handvömm verkamanns
sem var að hreinsa rammann utan um
hana. Árið 1921 sprakk sprengja á
altarinu beint fyrir neðan myndina,
hún braut rúðurnar í kapellunni og
marmarann og beyglaði járn — en
það kom ekki einu sinni sprunga í
glerið á myndinni. Þeir sem hafa