Mímir - 01.05.1964, Síða 7

Hvar er getnadarhreppur minn?
Með gömlum viðlögum
Varðveitt í fimm eiginhandarritum höfundar, sem
öll munu vera frá efri árum hans. Texti er tekinn eftir
Lhs. 467, 4to, V (A), sem höf. ársetur sjálfur 1873, og
er sennilega yngst. Orðamunur er tekinn úr svo nefndu
Ongulstaðakveri, varðveittu ótölusettu í Landsbókasafni
(B), Lhs. 467,4to, IV, hls. 19—20 (C), JS 162,8vo (D),
og Lhs. 467, 4to, IV, bls. 80—81 (E). B og C virðast vera
skrifuð ekki löngu fyrr en A, en D og E eru sennilega
a.m.lc. áratug eldri.
1 Getnaðar livar gefst mér hreppur,
get ég ekki svar til lagt.
Hann mun verða lielzt afsleppur,
í Höfðahverfi, — var mér sagt.
5 Þegar ég fæddist, kom á kleppur,
kannaðist enginn við mig þá,
austnorSur viS œginn blá.
Rifinn var upp Ijótur leppur
og löðrið þurrkað allt í hann,
10 sá hefur flest, sem kjafta kann.
Doðnaði þessi svikasveppur,
sannleikans ei þoldi steik,
en fuglinn sat á fagri eik.
OrSam unur
Fyrirsögn í B:
Hvar er getnaáarhreppur fiinn, Hjálmar?
Spurði einn maður að. Svar:
C: Getnaáarhreppur,
með gömlum viðlögum.
D: Svo bar til einu sinni, að Htjálmar] sat í gesta
nokkru boði og varð tilrætt um hin og önnur sveit-
armálefni, meðal annars hvörsu ástæðulausir að
getnaðarhreppar hefðu verið að fornu og vitlaus til-
tæki, H[jálmarJ lézt halda mjög með þeim útveg,
var hann þá aðspurður, hvar hann mundi getað vís-
að getnaðarhrepp sinn. Hann söng þá þulu þessa og
beiddi aðra syngja með. Eru sum viðlögin göniul.
E: GetnaSarhreppur.
2 ég: eg DE.
4 Höfðahverfi : Höfðaskála BDE;
sagt,: sagt,*
*Það er Höfði í Höfðahverfi [neðanmáls í hdr. | B.
5 ég: eg E.
9 og löðrið: iöðrið BCDE.
10 hefur:hefir DE; flest: fleirst DE; sem: er BDE.
12 steik: reyk I)E.
Af manngæzkunni margar skeppur
13 mældi fóstran út í hönd,
svo fleyiS rann aS fríSri strönd.
Fátæklegar fatahneppur
föðurlaus þá klæddu bein,
snemma byrjast barna mein.
20 Ungur oft ég komst í kreppur,
kanna vildi fleiri göng,
IteyrSi’ eg fagran fugla söng.
Menntunar að trítla treppur
tók ég, — var þó byltuliætt,
20 sáirt er aS vera svikinn œtt.
Lamdi á mér hmarkeppur,
sem litlu góðu orkað fékk,
hurSin ekki’ í grópiS gekk.
Spilltur skafl úr spori skreppur,
30 spaugar svellið að — og hvín,
stoSar mig nú stúlkan mín.
Engar fæ ég andarteppur,
eingetinn þótt væri’ eg hreint,
eSur þá í löstum leynt.
35 Syng ég eins og gamall greppur
og gjöri skop að öllu,
víSar er kátt en konungsins í höllu.
Hjálmars lýsing
Eftir handritinu IB 770,8vo. I handritaskrá Lands-
hókasafns telur Páll Eggert Olason þetta handrit vera
skrifað ca. 1805—20 og vera að mestu með hendi Þor-
steins Gíslasonar á Stokkahlöðum. Hjálmars lýsing er
þar greinilega skrifuð með annarri hendi en aðrir hlut-
ar handritsins, og minnir hún í ýmsu á rithönd Hjálni-
ars sjálfs. Kann því að vera hér um eiginhandarrit að
ræða, en verður þó naumast fidlyrt.
1 Þekki eg mann í Þjófahlíð,
þykir að slíkum gaman,
21 fleiri: lærdóms D.
28 hurðin: því hurðin D.
31 stoðar mig nú: stattu hjá mér B, stendur hjá mér
CDE.
32 ég: eg DE.
33 eg: ég BC.
Röð vísuorða í B, C og D: 1—19, 23—25, 20—22, 26—
37; í E: 1—19, 23—25, 29—31, 20—22, 26—28, 32—37.
7