Mímir - 01.03.1983, Síða 7

fræðigrein. Þar var engin samkeppni, þar sem
mannfæðin var svo mikil.
Námstilhögun stendur auðvitað alltaf til
bóta. Það er t.d. fráleitt, að hafa allt að 50
slúdenta í sumum kennslustundum á B.A.-
stigi. Þar þarf að fækka stúdentum verulega
og í sumum tilvikum breyta kennsluháttum
á þá lund að taka upp handleiðslu og tilsögn,
sem tíðkast í enskum háskólum. Þá myndu
kennarar kynnast stúdentum og stúdentar
kennurum. En alkunna er, að við þennan
Háskóla eru alltof fáir fastir kennarar miðað
við stúdentafjölda. Fræðsluyfirvöld hafa
löngum viljað reka Háskólann eins og „súper-
gaggó“.
Mímir: Mælirðu með strangari reglum um
tímasókn ?
Biarni: Nei. Mér sýnist, að stúdentar sæki
yfirleitt vel tíma, en frá því eru auðvitað
undantekningar. Strangari reglur myndu
Iitlu breyta. Stúdentar eru fullorðið fólk.
Mímir: En hvað finnst þér um að nú erum
við eiginlega rekin í svokallaða uppeldis- og
kennslufræði til þess að geta unnið fyrir
okkur?
Bjarni: Ég er á því, að þeir sem kenna hafi
gagn af uppeldisfræði og tilsögn í kennslu-
fræði og kennslutækni. Aftur á móti má um
það deila, hversu mikið nám þetta eigi að
vera. Mér skilst að fólk þurfi að taka 30
ciningar í þessum greinum til að öðlast
kennsluréttindi og samsvarar það allri auka-
preininni í B.A.-námi. Ég hygg að þetta sé
fjarri öllu lagi og komast mætti af með hálfs
vetrar nám eða 15 einingar. Menntastefnan
cr: Hópefli fremur en þekking í kennslu-
grein.
Mímir: Hvað segir þú um formúlukenn-
ingarnar, heldurðu að þær eigi eftir að hafa
varanleg áhrif eða er þetta bara tískufyrir-
brigði?
Bjarni: Fyrir löngu hafa menn gert sér
fulla grein fyrir því, að föst orðasambönd
hafa verið snar þáttur í munnlegri frásagnar-
hefð. Þau eru ekki nýjung, en nú er talað
um formúlur og væri þá rétt að skilgreina
þær, svo að menn viti, hvað um er talað,
en hér er of langt mál að fara út í þá sálma.
Þessar svonefndu formúlukenningar hafa
blásið nýju lífi í vísindalegar umræður,
m.a. um varðveislu Eddukvæða og að því er
fengur, ]oví að það hefur verið heldur hljótt
um þau kvæði langar stundir. Ég hygg, að
Eddukvæðin hafi geymst í minni, en ekki ver-
ið endurort af kvæðamanni í hvert skipti,
og þannig hefur verið háttað um sagnadans-
ana, eins og sést best á því að sami sagna-
dansinn er til í þremur eða fjórum þjóðlönd-
um án þess að þar komi til formúlur. En
vitaskuld skolast margt til í minni, þótt kvæð-
in séu lærð utan að, og afbrigði verða til.
Ég hef með öðrum orðum litla trú á formúlu-
fræðinni sem allsherjarlausn og skýringu á
varðveislu Eddukvæða.
Bókmenntir eru háðar tískuskoðunum og
menn verða hugfangnir, jafnvel bergnumdir.
Það er ekkert undarlegt að þeir menn sem
telja sig hafa nokkra reynslu í þessum fræð-
um stingi við. Ég er vantrúaður, þegar alls-
herjarlausnir birtast eða hin eina sanna rann-
sóknaraðferð. Þið þekkið stefnu þá, sem köll-
uð er New criticism eða nýrýni. Um skeið
máttu stúdentar hér við deildina vart vatni
halda af hrifningu og þá var meginatriðið að
líta á ljóðið eitt sér og varpa fyrir róða sögu-
legum bakgrunni. Helst mátti ekki nefna höf-
undana á nafn, það var til trafala, og ekki
tímatal. Nú er þetta gengið yfir, áhrif þess-
arar stefnu voru góð þegar til lengdar lét,
menn beindu augum að ljóðinu meira en áður.
Fyrr höfðu menn verið með hnýsni um per-
sonalia, hvar höfundur greiddi þvottareikn-
inga sína og þar fram eftir götunum. Hin
5