Mímir - 01.03.1983, Blaðsíða 63

ir Ijóð Sigurðar. Þá má einnig nefna atkvæða-
áherslur og jafna línulengd, auk erindaskipt-
ingar. Myndmál ljóðanna er einfalt og auð-
skilið, enda samanstendur það að mestu af
beinum myndum. Þessu fylgir sá kostur að
ljóðin ættu að eiga greiðari aðgang að skiln-
ingarvitund lesenda. Einnig bregður fyrir
hnitmiðuðum líkingum og snjöllum mynd-
hverfingum. Það má hugsa sér að aukinn þátt-
ur myndhverfinga sé ein orsök fyrrgreindrar
þróunar í átt til aukinnar torræðni.
Eins og áður heíur fram komið voru strax
í Ljóð vega salt framkomin helstu stílein-
kenni Sigurðar Pálssonar. Hann er gaman-
samur, ljóð hans leiftrandi af húmor. Þetta
er samstíga mikilli mælsku sem oft á tíðum
vill verða nokkuð yfirdrifin en dregur að mínu
mati aldrei úr gildi ljóðanna. Meira bar á
þessu í fyrri bókinni og svo virðist sem skáld-
ið hafi haldið aftur af sér, látið renna af sér
á þessum fimm árum sem líða milli bókanna,
og agað stíl sinn. Þá er það einkenní Sigurðar
að nýta sér hvert orð til fullnustu. Hann beit-
ir oft og einatt endurtekningum og mjög oft
bregður hann á leik með tvíræðni orðanna.
Gefur þetta ljóðum hans aukið gildi, þau
verða bæði skemmtilegri og meiri skáldskap-
ur fyrir bragðið. Hvert einasta orð skiptir
máli í ljóðum Sigurðar Pálssonar. í Ljóð vega
menn hefur hann greinilega lagt meiri rækt
við þetta, agað stíl sinn og vandað.
Hér hefur verið reynt að draga fram í ör-
stuttu máli helstu niðurstöður þessara athug-
ana, en að sjálfsögðu er vísað í greinina alla
varðandi heildarniðurstöður.
HEIMILDASKRÁ:
1. Sigurður Pálsson: Ljóð vega salt. Heimskringla
1975.
2. Sigurður Pálsson: Ljóð vega menn. Mál og
menning 1980.
3- Samtöl við Vilhjálm Sigurjónsson á kaffistofu
Árnagarðs og víðar.
61