Bergmál - 01.11.1956, Blaðsíða 8

Október — Nóvember
B E R G M Á L--------------------
hefir mannlaus, og við nánari
rannsókn sé ég að það hefir
verið slökkt. Svo sé ég angóra-
kött, sem hverfur aftur án þess
ég geti gert mér grein fyrir
hvernig, eða eiginlega á dular-
fullan hátt. Hvað finnst ykkur?
— Já, ég veit það, ekkert sér-
staklega dularfullt við þetta.
En .... hugsið ykkur nú, að
þetta sama, sem þó ekki getur
talizt sérlega eftirtektarvert,
endurtaki sig dag eftir dag í
heila viku, þá er það nóg til
þess að það 'hefir óhjákvæmilega
áhrif á mann, sem er einsetu-
maður, það veit ég að þið skiljið.
Það nægir, meira að segja til
þess að hann finni fyrir þeim
óþægindum sem það veldur
manni að finna, að maður hefir
nálgast landamerki hins yfir-
náttúrlega, eins og ég talaði
um áðan. Mannsheilinn leitar
ósjálfrátt að skynsamlegri skýr-
ingu, og á öllum staðreyndum
reynir hann að finna einhverja
lausn, sem samrýmst getur
skýringunum, og alltaf veldur
það óþægindum og kvíða, ef
skynsamleg lausn finnst ekki.
Ég hefi ekki verið hræðslu-
gjarn. En ég 'hefi oft séð hræðslu
annarra, bæði einföldustu stig
hræðslunnar, eins og hjá börn-
unum, og einnig sorglegasta stig’
hræðslunnar, hjá heimskingjun-
um. Ég veit að óvissan er undir-
rót allrar hræðslu, en áhugi
fyrir því að rekja orsakasam-
bandið breytir brátt hræðslunni
í venjulega, barnslega forvitni.
Ég ákvað, sem sagt, að komast
að sannleikanum. Ég byrjaði á
því að spyrja hús-vörðinn. En
hann vissi ekkert um nábúa
mína. Á hverjum morgni kom
gömul kona til að taka til í
íbúðinni. Hann hafði reynt að
spyrja hana um leigjandann,
en annað 'hvort var hún vita
heyrnarlaus eða þá, að hún
kærði sig ekkert um, að láta
hafa neitt eftir sér.
Að vísu var auðvelt að finna
skýringar á því sem fyrir mig
hafði borið í sambandi við
þessa nýju nábúa. Ég hafði veitt
því athygli að glugginn hjá ná-
búum mínum var alltaf opinn,
að öðru leyti en því að glugga-
tjöld voru jafnan dregin fyrir
hann að kvöldinu. Og sökum
þess að sömu svalirnar voru
ætlaðar ibáðum íbúðum, hafði
granni minn fulla ástæðu til að
óttast hnýsnar augnagotur, og
því var ljósið alltaf slökkt þegar