Bergmál - 01.11.1956, Qupperneq 39

1956
B E R G M Á L
„Margrét,“ sagði ihún loks
eftir langa umhugsun. „Þú veizt
það v^falaust, að þrátt fyrir allt
elskar Terje aðeins þig, og enga
nema þig.“
„Elskar? — Getur hann í raun
og veru elskað? Ég var farin að
halda .... Hann er ómögulegur.
Hann breytist aldrei. Því er nú
ver og miður. Það er auðvelt
fyrir þig að sitja hér og tala um
umburðarlyndi, þú, sem hefir
fengið að lifa lífinu við hlið
Jörgens Tanberg, sem er traust-
asti, heiðarlegasti og elskuleg-
asti maður, sem ég hefi fyrir
hitt um ævina ....
Beate fékk hugmyndina á
meðan Margrét talaði. Fann
lausnina á vandamálinu.
„Þú segir að þetta geti aldrei
breytzt. Vertu ekki svo viss um
það. Ég er sannfærð um, að ekki
líður á löngu áður en Terje öðl-
ast meiri sálarró og frið í sam-
búðinni við þig. Hann mun
leggja sig allan fram við að
byggja upp gott og fallegt
iheimili fyrir þig og með þér.
Hann elskar aðeins þig. Það
veiztu. Ég segi þetta ekki vegna
þess að hann er sonur minn,
heldur vegna þess að ég tala af
eigin reynslu .... Nú orðið hefi
ég yndi af því að líta til baka á
fyrstu umbrota- og byltingar-
ár hjónabandsins — eftir langt
hjónaband, — alla sorg þess og
gleði, finnur maður hve frjótt
það hefir verið að hamingju og
gleði, sem aukizt befir með
árunum og margfaldast. Eitt
sinn sagði ég nákvæmlega sömu
orðin og þú segir nú: Ég held
þetta ekki út. Það er vonlaust
að þetta lagist nokkurn tíma!
— En þá hafði ég rangt fyrir
mér, Margrét. Allt breyttist og
'batnaði, einmitt vegna þess að
ég hélt út.“
„Jörgen? — Þú og Jörgen?“
„Er það svo undarlegt, þegar
allt kemur til alls? Það býr
kona í hverri smátelpu og strák-
ur í íhverjum manni. Ungur
maður verður aldrei hæfur eig-
inmaður, fyrr en konan hefir
gert hann það .... Eyðileggi
hann eitthvað, verður hún að
byggja það upp aftur .... Ég
lærði að skilja það að ástin þolir
allt, að minnsta kosti þegar hún
er endurgoldin. Við konurnar
erum í eðli okkar mjög afbrýði-
samar .... Jú, Margrét, því er
ekki hægt að neita. Við sjáum
oft hið i-lla í öllum hlutum.
Þessi saga um Violu Ewers læt-
ur að vísu illa í eyrum — en það
verðum við þó að viðurkenna að
37