Bergmál - 01.11.1956, Qupperneq 44

Október — NÓVEMBER
B E R G M Á L-----------------
persónulega alveg sama. Ég
held að hann hafi haft gaman
af því að sjá hve þú skemmtir
þér vel, því að þú hélzt áfram
að syngja eins og berserkur
næstum heilan klukkutíma. En
þú söngst í raun og veru ekki
svo óskaplega hátt.“
„Þú ætlar þó ekki að segja
mér, að ég hafi farið að syngja?
Ég' get nú rétt ímyndað mér, að
það hafi verið til skemmtunar.
Hugsa sér annað eins: Ég far-
inn að syngja.“
„Manstu ekki eftir því?“
spurði hún. „Þú söngst eitt lagið
eftir annað. Allir í salnum voru
stór-hrifnir. Það versta var að
þú vildir endilega syngja ein-
hverjar gangnamanna vísur, eða
hvað það nú var, — og allir uss-
uðu á þig — En þú byrjaðir á
þeim aftur og aftur og aftur.
Þú varst alveg draumur. Við
reyndum öll að fá þig til að
hætta að syngja svolitla stund
og borða eitthvað, en þú vildir
ekki heyra minnzt á það. Je-
minn, hvað þú varst fyndinn.“
„Borðaði ég þá alls ekki neitt
af öllum kræsingunum?“ spurði
hann.
„Nei, ónei, ekki munnbita,"
svaraði hún. „í hvert skipti sem
ungþjónninn bauð þér eitthvað,
sagðir þú að hann skyldi borða
það sjálfur, því að þú stóðst á
því fastar en fótunum að hann
væri hinn löngu týndi bróðir
þinn, sem stolið hefði verið úr
vöggu af einhverri sígauna-
kerlingu, og allt sem þú ættir
væri nú einnig hans. Hann hló
svo mikið að þér, að hann var
orðinn veikur af hlátrinirm.“
„Ég efast ekki um það,“ sagði
hann. „Ég þori að veðja um það,
að ég hefi verið skemmtilegur.
Ég hlýt að hafa verið aðal-
númerið, eftir þessu að dæma.
En hvað gerðist svo á eftir
þessari glæsilegu senu með ung-
þjóninum?“
„O — svo sem ekkert sér-
stakt,“ sagði hún, „af einhverri
óskiljanlegri ástæðu fékkstu
samt sérstaka andúð á gömlum
gráhærðum manni, sem sat í
hinum enda salarins. Þú sagðist
alls ekki geta þolað bindið hans,
þú hefðir ofnæmi fyrir því, og
þú vildir endilega fara til hans
og segja honum það. En við
komum þér undan áður en
hann varð alvarlega reiður, og
fórum með þig út.“
„Einmitt það, svo að við höfð-
um okkur þá út úr salnum,“
sagði hann. „Gat ég þá staðið á
mínum eigin fótum?“
42