Bergmál - 01.11.1956, Side 49

B E R G M Á L
1 9 5 6 ------------------------
ar sömu hugsanir gamla mann-
inn.
Vélarnar niðuðu, vinnan var
tilbreytingarlaus, handtökin þau
sömu upp aftur og aftur. Hend-
ur gamla mannsins voru á sí-
felldri hreyfingu en tannlaus
munnurinn glotti að hugsun um
allt annað en vinnuna.
Loftið var mettað ryki og hátt
uppi undir þaki rann reim eftir
reim með hvæsandi hljóðum á
endalausri mergð hjóla er sner-
ust í sífellu. Aldrei sást út í
'hornin, sem fjarst voru fyrir
þéttri gufu, sem einhversstaðar
slapp út. Menn komu í Ijós hér
og hvar eins og vofur, en raddir
þeirra köfnuðu í sífelldum dyn
vélanna.
ímyndunarafl gamla manns-
ins starfaði af fullum krafti —
hann var orðinn lítill drengur
á andartaki, — móðir hans var
heldri kona, og hann hafði
gjörðina sína og stafinn, — hann
var að leika sér að því að slá
gjörðina áfram með litla prik-
inu. Hann var í hvítum fötum,
litlu fæturnir hans voru bústnir
og berir um hnén ....
Dagarnir liðu, vinnan gekk
sinn vana gang og hugarflugið
hélt áfram.
IV.
Eitt kvöldið er gamli maður-
inn var að fara heim frá vinnu
sinni, sá hann gjörð af gamalli
tunnu á götunni. Gamli maður-
inn fór að titra af gleði og blik-
aði á tár í sljóum augunum.
í einu vetfangi varð hann
gripinn ómótstæðilegri þrá.
Hann leit flóttalega í kring-
um sig, beygði sig því næst nið-
ur og tók upp gjörðina með
skjálfandi höndum. Hann brostí,
niðurlútur, eins og hálf skömm-
ustulegur á leiðinni heim með
gjörðina í hendinni.
Enginn veitti honum athygli,
enginn spurði hann neins.
Hverjum kom það við? Gamall,
tötralegur maður, sem hélt á
gamalli, beyglaðri og ónýtri
gjörð í hendinni — hver skyldi
skeyta því?
Hann var stífur og flóttalegur
í senn, hræddur við háð. Hann
gat ekki svarað því sjálfur hvers
vegna hann tók hana upp og
hvers vegna hann bar hana
heim. En hún var lík gjörðinni
drengsins að stærð, það var nóg.
Það gerði engum neitt þótt hún
lægi heima hjá honum.
Hann gat horft á hana, tekið
á henni. Það myndi skerpa hug-
47