Bergmál - 01.11.1956, Qupperneq 57

B E R C M Á L
1956
tylla í fótinn. Sandra tók þessum fréttum ekki með eins mikilli
hrifningu og mátt hefði vænta, en ástæðan var sú að fyrsta tilraun
hennar hafði dálítið dregið úr henni kjarkinn, vegna óhappsins
sem þá gerðist.
„Mér finnst gólfið vera alltof nálægt og allt of hart,“ sagði hún
í trúnaðarróm við Jill er hún reyndi fyrstu gönguferð sína þvert
yfir stofuna, en hún var fljót að losna við þennan kvíða sem þjáði
hana fyrstu dagana, og þegar á mánudegi var hún farin að geta
gengið sársaukalítið yfir þvert gólfið, studd við handiegg Jill.
„Hvenær skyldi ég geta komizt út úr húsinu og geta farið að
ganga um garðinn?" sagði Sandra.
„En hvað þér eruð óþolinmóð,“ hrópaði Jill. „Þér eruð áreiðan-
lega fyrsti sjúklingurinn sem hefur reynt að hlaupa áður en hann
gat stigið í fæturna og þér hefðuð þó átt að hafa komizt að raun
um. það að Róm var ekki byggð á einum degi, á þeirn tíma er þér
voruð að læra að dansa.“
„Já, það var andstyggilegt, allt þetta erfiði og æfingar,11 sagði
Sandra hreinskilnislega. „Ég hefði áreiðanlega gefizt upp, ef rúss-
neska frúin sem kenndi mér hefði ekki skammað mig á hverjum
degi. Hún var hræðileg, sagði að ég væri klunnalegasta og stirð-
legasta stúlka sem nokkru sinni hefði reynt að dansa ballet og mér
þýddi ekki neitt að reyna að læra það. Maður yrði að vera fæddur
dansari. Það gæti enginn lært slíkt, en sú sem hefði slíka meðfædda
hæfileika yrði þrátt fyrir það að vinna og vinna.
Og hún talaði ekki um þetta við mig á venjulegan hátt. Hún blátt
áfram öskraði. Loks missti ég þolinmæðina einn daginn og hrópaði
á móti að ég væri fædd ballerina og hún væri bara gömul og lygin
norn. Þá gaf hún mér utanundir.“ Sandra hló að minningunni um
þetta. „En síðar urðum við vinkonur og löngu seinna fékk ég að
heyra það að hún hefði sagt frænku að ég hefði reglulegt lista-
mannsskaplyndi."
Þær sátu úti við gluggann er Sandra var að segja Jill frá þessum
endurminningum sínum. En nú stóðu þær báðar á fætur og Jill
hjálpaði henni af stað í áttina að dyrunum. Þær voru næstum
komnar fram að dyrum er barið var. Sandra hrópaði hátt: „Kom
55