Bergmál - 01.11.1956, Síða 60

Október — Nóvember
B E R G M Á L
„Það er fagurt veður í dag, ungfrú,“ sagði hann við Jill. „Tilvalið
til að fara í bað eða fá sér smá-róðrartúr.“
„Já, ég hafði hugsað mér að baða mig,“ sagði Jill. „En nú þegar
ég er kominn hingað þá langar mig meira til þess að róa yfir að
hólmanum og fara þar í sólibað.“
„Hvílíkt sumar, heiðblár himinn og glaða sólskin dag eftir dag,
það ætti að nægja til þess að allir menn væru hamingjusamir,“
hugsaði Ji'll er hún settist við árarnar og reri hægt út á sólglamp-
andi vatnið.
Örlítið andvarp leið frá vörum hennar. Hvers gat maður krafizt
fremur af lífinu en þessa, þegar maður auk þess hafði starf með
höndum, sem maður þráði mest af öllu.
En þótt hún segði þetta við sjálfa sig þá fann hún að það var
eitthvað sem á vantaði. Það var ekki allt eins og það átti að vera
þegar maður hafði ekki einu sinni löngun til þess að vita hver yrði
næsti sjúklingur sem maður þyrfti að stunda.
Auðvitað myndi hún sakna Söndru en Sandra myndi halda áfram
á sinni eigin lífsbraut, taka upp þráðinn þa-r sem hann hafði slitnað
og enn einu sinni leggj a heiminn að fótum sér. Hún myndi gleyma
sjúkraihúsinu og hjúkrunarkonunum og öllum þeim, sem hjálpað
höfðu til að hún næði fullum bata á ný.
Hún myndi gleyma öllum nema einum, því að honum myndi
hún ekki fá tækifæri til að gleyma.
Minningarnar þrengdu sér fram í hugann. Hún sá Söndru fyrir
sér er hún reikaði óstyrk áfram í faðm hins trausta manns, sem
hóf hana á loft og hún sá Söndru fyrir sér er hún brosti til Victors
Carringtons og hversu Victor Carrington brosti við henni á móti á
meðan hann hélt henni í örmum sér.
Það var heimskulegt að láta minningarnar angra sig og kvelja
sjálfan sig með því að vera að hugsa um það að þau tvö myndu
hittast í framtíðinni. Hún ákvað að reyna að afmá úr huga sér
mynd þessa manns, sem hún visi að aldrei gæti orðið hennar, en
hún fann jafnframt að það myndi ekki verða auðvelt að afmá
mynd hans.
58