Bergmál - 01.11.1956, Page 61

B E R G M Á. L
1956
Nú var hún komin að hólmanum. Hún sté upp úr bátnum og
batt hann við trjágrein.
Stuttu eftir að hún var komin í land hafði hún gengið úr skugga
um það að hún var alein í hólmanum og ihaíði hann allan til um-
ráða útaf fyrir sig. Hún var þakklát fyrir það að engum öðrum
skyldi hafa dottið í hug að róa út að 'hólamnum þennan dag og að
lítilli stundu liðinni var hún komin á eftirlætis staðinn sinn í dá-
litla laut á bak við stóran runna.
Þaðan sem hún sat gat hún virt fyrir sér breiður af gleym-mér-ei
niður við bakkann og óteljandi litfögur fiðrildi, sem flögruðu allt
í kring. Örlítill niður heyrðist frá fljótinu og loftið var fullt af
kvaki og tísti ósýnilegra fugla.
Jill hafði leitað að ró og friði og slíkt fann hún hér sannarlega.
En hitt gekk henni verr að ýta frá sér þeim hugsunum sem angrað
höfðu hana á leiðinni, þær sóttu jafnvel enn fastar á hana nú en
nokkru sinni fyrr. Hún sá þetta karlmannlega andlit fyrir sér,
tvö blágrá augu, sem gátu verið köld éins og stál en voru þó oftar
hlý og björt, viðkvæmnisleg.
M'eð ihverjum deginum sem leið fann hún það betur og betur
að Judy hafði rétt fyrir sér. Hann var þó aðeins maður og hví
skyldi hann fremur en aðrir karlmenn vera tilfinningalaus er
annars vegar var fegurð og kvenlegur yndisþokki'. Þegar maður
hafði það svo jafnframt í huga að hann hafði gert Söndru full-
fríska á ný, þá var ekki óeðlilegt að hugsa sem svo að hann vildi
gjarnan eiga einhvern persónulegan þátt í framtíð hennar.
Henni fannst hún heyra rödd hans eins og fjarlægt bergmál.
„Þér getið haldið áfram að stunda þessar æfingar í London, að
sjálfsögðu undir mínu eftirliti.“
„Já, hann myndi geta hitt Söndru í London eins oft og hann
sjálfur vildi. Hún myndi búa hjá guðmóður sinni og enda þótt
Victor Carrington gleymdi að jafnaði sjúklingum sínum strax er
hann hafði útskrifað þá, þá myndi hann ekki gleyma Söndru, því
að hann var einkavinur Lady Amanda og heimilisvinur þar og auk
þess var eitt enn: Lady Amanda hafði áhuga fyrir að þau næðu
saman.
59