Bergmál - 01.11.1956, Qupperneq 62

Október — Nóvember
B E R G M Á L
Jill hugsaöi um það með beiskju að dr. Carrington myndi áreið-
anlega ekki verða piparsveinn lengi úr þessu.
Hún. talaði upphátt við sjálfa sig er hún stóð á fætur. Það var
heimskulegt að sitja þarna og angra sjálfa sig. „Veiztu það ekki
ennþá að þú verður að gleyma þessu,“ sagði hún. „Þér kemur það
ekki við, Jill iitla hvernig Victor Carrington óskar að lifa lífinu.“
Enda þótt hún vissi það að hún gæti ekki afmáð' mynd hans úr
huga sér og hjarta þá hlaut hún að verða að læra hina erfiðu list
sjálfsstjórnarinnar og hún ákvað að gieyma öllum þessum áhyggj-
um i svipinn með því að synda dálítinn sprett í fljótinu. Hún hafði
alltaf ánægju af því að synda og synti mjög vel. Hún lagði bað-
sloppinn sinn ofan á hitabrúsann og brauðsneiðapakka og óð út í
vatnið, brátt tók hún sundtökin og stefndi frá hólmanum. Hún
vissi að það var straumkast í fljótinu alllangt framundan henni
eða fhún hélt að minnsta kosti að hún vissi íhvar það væri og hún
var alls óhrædd við það.
Það var nokkuð síðan hún hafði farið síðast í bað í fljótinu og
reyndar var þetta aðeins í annað skipti, sem hún synti í fljótinu
þetta sumar vegna þess að Sandra hafði krafizt alls þess tíma sem
hún annars hefði notað til að synda öðru hverju.
Ekkert var eins dásamlegt og að geta synt eins og fiskur hugsaði
hún með sjálfri sér á meðán hún hélt lengra og lengra út í fljótið
og hún óskaði þess með sjálfri sér að Judy eða Ken hefðu verið
með henni svo að hún gæti keppt við einhvern.
Brátt færðist ró yfir hana, sú ró sem hún hafði þráð og leitað að.
Hún lagðist á bakið og flaut þannig hugsunarlaust. Allar áhyggjur
voru á svipstundu foknar út í veður og vind og hún hugsaði aðeins
um sólina, himininn og vatnið.
Nú gat hún hugsað til Söndru án þess að finna til nokkurrar
öfundsýki yfir því að hún hefði farið með sigur af ihólmi. Hin
fagra og yndislega Sandra sem átti það sannarlega skilið að fá að
leggja allan heiminn að fótum sér, og Victor, hún dró djúpt and-
ann. Vildi hún nú í raun og veru gleyma 'honum, þótt hún gæti það.
Var hún svo eigingjörn að hún vildi ekki að hann yrði hamingju-
samur vegna þess að hún var honum einskisvirði sjálf. Það voru
60