Bergmál - 01.11.1956, Síða 63

B E R G M Á L
1956
svo margar spurningar, sem hópuðut fram í huga hennar og hún
reyndi að hugsa um þetta allt án tilfinningasemi. Ef íhún nú vissi
að Victor yrði hamingjusamur í hjónabandi með Söndru þá ætti
hún að sjálfsögðu að gleðjast yfir því að þau skyldu hafa fundið
hvort annað.
En áttu þau þá saman? Það var erfitt að hugsa sér Victor Carr-
ington giftan konu, sem var orðin því vön að lifa í allt öðrum
heimi heldur en ihann. Þau voru svo gjörólík á allan hátt. Victor
Carrington þurfti að eignast konu sem hafði jafnmikinn áhuga
fyrir starfsferli hans eins og hann sjálfur. Hann hafði ekkert að
gera með konu sem eingöngu myndi hugsa um sinn eigin starfs-
feril og framgang.
En við þessu gat enginn neitt gert, og hvað sem öllu þessu leið
þá var hún nú. víst búin að synda nóg, svo að hún sneri við aftur
að hólmanum. Nú væri gott að fá heitt te og nokkrar brauðsneiðar.
Nú. fyrst veitti hún því athygli að hún var komin miklu lengra
frá hólmanum heldur en hún hafði búizt við. Vinstra rnegin við
sig sá hún báta'húsið en til hægri var hólminn og í raun og veru
var nú orðið styttra heim til Broad Meadows, heldur en út að hólm-
anum, en auðvitað varð hún að synda þangað úteftir, því að þar
voru föt hennr og báturinn líka.
Skyndilega og fyrirvaralaust fann hún hræðilegan verk í öðrum
fætinum og hið eina sem henni varð ihugsað til var: „Ég hef þó
aldrei fengið krampa fyrr,“ og um leið og ihún hugsaði þetta fann
hún. að vatnið lokaðist yfir höfði hennar.
Hún kom aftur upp á yfirborðið, barðist um í blindni og vissi
vart að hún hafði hrópað á hjálp er hún heyrði rödd einhversstaðar
í fjarska sem kallaði á móti. „Reynið að halda yður uppi, ég kem.“
Það er tilgangslaust að reyna það, hugsaði Jil.1, er hún fann að
hún sökk aftur.
„Hvern fjárann voruð þér eiginlega að gera? Hafið þér alveg
tapað vitglórunni? Þér eigið tæpast skilið að yður væri bjargað.“
Jill fannst hún vera einihversstaðar langt inni í dimmum helli
og eiga erfitt með að komast fram úr honum, en að lokum tókst
61