Bergmál - 01.11.1956, Qupperneq 65

B E R G M k L
1956
um?“ sagði gamli maðurinn og starði undrandi á stúlkuna, þar
sem hún lá í grasinu.
„Teppi,“ endurtók læknirinn.
„Já herra.“
Það var ekki hægt að ímynda sér að Small gamli væri kominn
um sjötugt, svo fljótur var hann að koma með teppið.
„En — en ég get gengið,“ andmælti Jill og reyndi að brölta á
fætur.
„Jæja, getið þér það?“
Victor Carrington hafði þegar sveipað hana inn í teppið og lyfti
henni nú upp í fang sér.
Hún lá grafkyrr. Hún hafði ákafan hjartslátt, sem hafði smá-
aukizt frá því hún kom til meðvitundar, svo að henni fannst áð
hjarta sitt mundi bresta þá og þegar. Hún hafði einnig mikinn
höfuðverk en vonaði að hún myndi ekki missa meðvitund aftur og
brátt hugsaði hún aðeins um það að hún hvíldi í örmum Victors
Carringtons og höfuð hennar lá við öxl hans. Hún gleymdi öllu
öðru og andartaki síðar fannst henni skyggja í lofti og skugginn
smá-jókst þar til allt varð svart.
Aðeins einu sinni um ævina, og þá þurfti endilega að líða yfir
hana.
Jill lá í rúmi sínu og horfði út um gluggann. Þetta var í fyrsta
skipti á ævinni sem hún fékk hugmynd um það 'hvernig það var að
li'ggja máttvana í rúminu og samt brutust hugsanirnar um í heila
hennar hver af annarri.
Hún vissi bað að hún myndi minnast þessa atburðar á meðan
hún lifði, er henni fannst hún vera að sökkva til botns. Hún hafði
fundið hvernig einhver hafði náð taki á hári hennar og dregið
hana upp á við, en hún hafði barizt um á hæl og hnakka eins og
hún væri geðbiluð.
Hafði hann slegið hana í andlitið, henni fannst það núna eftir á,
en hún var ekki viss um að hún myndi það rétt. Hið næsta sem
hún mundi var það að hún hafði legið í grasinu og svo hafði hann