Stjörnur - 01.04.1951, Qupperneq 7

Við ströndinA.
SAGA EFTIR G. B. VARD
ÞAÐ VAR smemma morguns.
Róðrarbátarnir voru nýkomnir að
landi með aflann. Hann var í þetta
sinn óvenjumikill, og þessvegna
var líf og fjör í sjómönnunum. Afl-
anum var komið fyrir, bátarnir
dregnir á land og veiðarfærin
hreinsuð og hengd upp til þerris.
Það var unnið rösklega, því að
menn þráðu að komast sem fyrst
heim og fá hvíld eftir margra daga
erfiði.
Þegar sjómennirnir höfðu lok-
ið vinnu sinni, sagði einn aldrað-
ur maður í hópnum, um leið og
hann leit spyrjandi í kring um
sig:
— Hver skollinn hefur orðið
af stráknum? Hefur nokkur
ykkar séð Hans? Hann var
hérna rétt áðan.
— Hann gekk héðan fyrir
stuttu, svaraði einn í hópnum
gletnislega. Hann hefur sjálfsagt
hlaupið heim að kránni, til þess
að gæta að, hvort dóttir hans
Ola er komin á fætur.
Þessum orðum var tekið með
hlátri í hópnum, en sá hlátur
hljóðnaði er menn sáu reiðisvip
gamla mannsins.
— Nú, svo því er þannig varið,
tautaði hann. Já, einmitt það!
Síðan kastaði hann kveðju á fé-
laga sína og gekk löngum og föst-
um skrefum upp á malarkambinn.
— Nú varð Jens gamli reiður,
sagði einhver.
— Já, og þá er ekki gott að
verða fyrir barðinu á honum.
Vestlings Hans, ég er hræddur
um að hann fái varmar viðtökur,
þegar hann kemur heim.
— Honum er nú ekki heldur
fisjað saman, drengnum þeim.
Sjómennirnir fóru nú hver
heim til Sín, og allt varð aftur
hljótt og kyrrt niður við sjóinn.
Þegar Jens var kominn upp á
malarkambinn, sneri hann sér allt
í einu við, steytti hnefana ógn-
andi að kránni og tautaði:
— Nei, gamli refur, á meðan ég
get nokkru ráðið, verður ekkert
af því.
Hann rétti úr sér og augun
tindruðu undir loðnum augabrún-
unum.
★
JENS KAMP og Óli Jan höfðu
verið óaðskiljanlegir vinir frá því
þeir voru börn. En til allrar ó-
#** 7