Goðasteinn - 01.09.2010, Síða 35

33
Goðasteinn 2010
rækt og grunnt á grjóti, þær rétt löfðu uppi. Nú gekk upp lítils háttar gola og
skipti þá engum togum að gæsirnar lögðust út af, hver af annarri, líkt og þær
vildu sofa. Það var ekki gæfulegt ástand.
Í birtingu flugu ótal ekta gæsir yfir okkur, heilar ættir. Þessar ósviknu gæsir
vildu ekki setjast hjá gæsum sem ultu og lái ég þeim það ekki. Þær flugu hátt
og var tæpast á þær skjótandi.
Samt skutum við ósköpin öll en meira í fári en af skyn semi. Félagi minn
skaut einu skoti úr rússneskri einhleypu, hægt en örugglega. Ég skaut tveim
skotum úr Winchester tvíhleypu trésmiðsins nágranna míns, undir-yfir, fágætt
vopn. Tann læknirinn bunaði fjölda skota úr óstöðv andi grip sjálfvirkum. Ekki
þurfti nema halda gikk num þá streymdu skotin frá honum eins og væri hann að
berjast til síðasta manns. Þetta er ólögleg byssa. Enginn okkar hitti neitt.
Við skotin virtust ósviknar gæsir loftsins verða enn ófúsari að setjast hjá
plast gæsunum og virtu þær ekki viðlits. Var nýræktin þó iðjagræn og girni leg,
hélt ég, fyrir gæsir.
Tannlæknirinn var alveg saltvondur yfir ótætis plastgæsunum sem ekki feng-
ust til að standa uppréttar á pinnunum eins og al menni legar plastgæsir gera.
Þegar albjart var orðið gáfumst við því upp á nýrækt inni. Ljóslega var engin
von um veiði þar og óðara vorum við komnir á bílnum eitthvert annað þar sem
við lentum í nokkurs konar fenjalandi. Við óttuðumst þó ekki að sökkva þótt
við værum í ná munda við árósana því að við þræddum jeppaslóð. Þarna voru
stórar mýrar og kargaþýfi víða en sums staðar skurðir.
Tannlæknirinn var allt í einu horfinn, hann hafði vaðið út í ein hverjar blár.
Hann er mikill íþróttamaður þótt á sextugsaldri sé. Þarna öslaði hann vatnið
fram og aftur. Þar var eins og við værum með vitfirring með okkur.
Unglæknarnir tveir voru engir veiðimenn. Þess vegna héldum við kyrru fyr-
ir og fengum okkur kaffi af brúsanum. Engin mjólk, það var svart. Brúsinn var
úr stáli, óbrjót andi ferðabrúsi.
Við vorum með bílinn við sandöldu og þorðum ekki að hreyfa hann af ótta
við að fæla upp allar gæsirnar fimm hundruð sem tannlækn irinn vildi skjóta.
Til að drepa tímann sagði ég félaga mínum frá draumi sem mig hafði dreymt
rétt áður en ég vaknaði til ferðarinnar. Ég hafði séð ís björn vera að éta kind.
Sótti hreindýrariffil og miðaði en vissi ekki að birnirnir voru tveir. Meðan ég
var að skjóta kom hinn björninn og beit sundur í mér hrygginn. Ég gat ennþá
fundið andardrátt hans og heyrði reiðilegt kumrið.
„Já. Það eru blóðþrýstingsmeðulin sem valda þér svona drauma rugli,“ sagði
félagi minn, lítt snortinn af sögunni. „Hefur þú ekki verið að taka Inderal?“