Goðasteinn - 01.09.2010, Síða 137

135
Goðasteinn 2010
ég var heldur tregur í taumi og fór ekki nema á þrjá bæi og svo á kirkjustaðina,
Odda, Keldur og Stórólfshvol og hitti þar fólk og safnaðaroddvitana.
Í Odda var bóndi, sem sr. Erlendur hafði leigt staðinn um tíma, eftir að hann
hætti búskap. Hann fékk mér kirkjulykla tvo á hring, að mig minnir, og gerði
ég mér úr þeim spásögn á leiðinni út í kirkjuna. Ég hugsaði með mér, að hitti ég
á réttan lykil til að ljúka upp kirkjudyrum, þá tæki ég það sem merki um að ég
hlyti kosningu í prestakallinu. Ég hitti á réttan lykil!
Íbúðarhúsið í Odda var fallegt og staðarlegt tvílyft járnvarið timburhús, reist
árið 1890. Það gerði sr. Skúli Skúlason, sem sat staðinn í 31 ár og hafði tekið
við af sr. Matthíasi Jochumssyni. Sr. Erlendur hafði látið setja kvist á húsið,
sem prýddi það mjög og í tíð hans, árið 1924, var reist og vígð ný kirkja eftir
teikningu Guðjóns Samúelssonar. Kirkjan er sr. Matthías lét reisa var rifin, en
mikið af timbri úr henni notað í nýju kirkjuna. Kirkjan var svo endurbætt og
kórinn stækkaður árið 1953, og hún öll máluð að utan sem innan listavel svo að
hún er með fegurstu sveitakirkjum innan sig.
Svo fór, að ég hlaut ágæta kosningu í Oddaprestakalli. Biskupinn benti mér
svo á, að ég þyrfti að fá leyfi til prestvígslu, lögum samkvæmt, þar eð ég hefði
ekki náð 25 ára aldri. Mér varð hverft við, því að ég var 23 ára og þekkti ekki
þetta lagaákvæði. Fordæmi voru fyrir undanþágum og forseti Íslands veitti þessa
undanþágu. Ég var því vígður í Akureyrarkirkju 3. sunnudag eftir trinitatis, sem
var 7. júlí. Það gerði sr. Friðrik Rafnar, vígslubiskup. Hinn 27. júlí kvæntist ég
unnustu minni, Guðrúnu Sigríði Hafliðadóttur frá Hergilsey. Í Odda störfuðum
við í 18 ár og þau voru bestu ár ævi okkar. Á Oddastað er mjög fagurt útsýni.
Á sólríkum sumardögum er það dýrðlegt. Fjallahringurinn tignarlegur og afar
fagur og Vestmannaeyjar risu upp í tíbránni.
Traðir lágu frá túnhliði og heim á staðinn og voru mjög langar. Þær voru þó
svo illa farnar eftir vörubíla með flutning, sem höfðu þrengt sér um þær og rifið
fyllingar úr veggjum traðanna. Ég hafði áhyggjur af þeim mikla kostnaði sem
yrði við að hlaða þær upp aftur. Ég lét það eiga sig um nokkur ár, en á vetr-
um fylltust þær af snjó og voru oft ófærar. Bílar urðu því að fara yfir tún með
flutning. Sá ég þá að þetta gat ekki gengið og lét ryðja þeim niður og gera veg
heim að bæ. Þetta þótti ýmsum vera illt verk. Því að traðirnar voru eldfornar
og friðlýstar, en ég hafði ekki hugmynd um þessa friðlýsingu og ekkert friðlýs-
ingarskjal hafði komist í hendur mínar. Kristján Eldjárn, sem þá var þjóðminja-
vörður, kom að máli við mig um þetta, en gerði ekkert veður út af því.
Fleira er nú farið forgörðum eftir að við fluttum í burt. Tóftirnar af svoköll-
uðum Fornufjósum, sem voru í túnjaðri töluverðan spöl suðvestur frá kirkju og
bæ, eru horfnar og hafa verið sléttaðar út, en þarna hafði fjós staðarins sennilega