Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 01.06.2006, Qupperneq 34

32
Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar 2006
Skipstjórarnir Guðmundur Kristjónsson og Jónas Guðmundsson að spjalla. Takið ejftir „gæruvesti“
Guðmundar en þetta var vinsæll klæðnaður í den.
görðum á dálknum. Óskar var
mikið ljúfmenni og gekk honum
ekki síður en öðrum að fá fólk til
að fara að sínum leiðbeiningum
þótt hann hefði ekki hátt alla
jafna. Þarna fannst mér gott að
vera, enda var Jóhannes heitinn
Bjarnason mér og okkur systkin-
unum alla tíð sérlega góður og var
því ekki í kot vísað fyrir mig að
lenda með honum við vinnu.
Eins og kom fram hér að fram-
an, voru nokkrir ungir menn
þarna á næsta flatningsborði og
hét sá Jóhannes, sem fyrir þeim
virtist vera. Sá var nokkuð mikill á
lofti og gerði ekki minna úr sjálf-
um sér en efni stóðu til. Einkum
lét hann mikið af árangri sínum
við að ná ástum kvenþjóðarinnar
og þóttist þar hafa víða við kom-
ið. Eggert í Stígshúsi vann þarna
við ýmis störf bæði úti og inni og
hann var fljótur að gefa Jóhannesi
þessum auknefni og kallaði hann
aldrei annað en Jóhannes mey-
spjallamann og lét sá sér vel líka.
Skýrði Eggert þessa nafngift líka
að sínu leyti með því að það væru
orðnir svo margir Jóhannesar
þarna að með einhverjum hætti
hefði þurft að aðgreina þá.
Landlegur
Auðvitað kom fyrir, að veður
hamlaði sjósókn og þá henti að
haldnir væru dansleikir í gamla fé-
lagsheimilinu í tilefni landlegunn-
ar og hittist þá ekki ailtaf á helgi
til þeirra hluta. Danstónlistin var í
sjálfu sér ekki ýkja flókin, yfirleitt
var það einn maður með harmon-
iku, sem sá um hana. Stundum
voru í hópi vertíðarfólks einstak-
lingar sem kunnu eitthvað fyrir
sér við þessa iðju, en af heima-
mönnum man ég eftir Haraldi
Kjartanssyni - Halla í Hruna - og
einstaka sinnum Pétri heitnum
Jóhannessyni, frænda mínum, en
hann átti alla tíð harmoniku og
spilaði á hana sjálfum sér og öðr-
um til dægrastyttingar. Ekki fór
hjá því að þegar menn höfðu
opnað flösku og bergt á innihald-
inu að þeim þótti við hæfi að
gera upp hin ýmsu ágreinings-
mál sín í milli, enda hafa Ólsar-
ar oft verið fúsari til að tala
saman með höndunum fremur en
að munnhöggvast. Stöku glóðar-
auga eða skurður á augabrún
hlaust stundum af, en sjaldan al-
varleg meiðsli, enda fátítt að
menn kynnu eitthvað fyrir sér í
austurlenskum bardagalistum eins
og nú tíðkast. Stundum gengu
veður hratt yfir og þá var kannski
ræst í róður á miðju balli og varð
þá oft snöggur endir á gleðskapn-
um, þótt stöku landkrabbi kysi að
halda áfram eitthvað lengur.
Vertíðarlok og önnur störf
Þegar eiginlegri vertíð lauk um
vorið, tók við skreiðarvinnsla og
síðar fóru þeir bátar, sem ekki
fóru norður fyrir land til síldveiða
á reknet á heimamiðum. Var mik-
ið af þeirri síld fryst, bæði til út-
flutnings og til beitu. Við ferm-
ingarbræður, ég og Bjössi Kidda
og Dalli í Sandholti unnum við
síldarfrystinguna lengi sumars í
frystitækjunum undir verkstjórn
Einars heitins Ólafssonar frá
Geirakoti. Einar var í hærra með-
allagi á vöxt, afskaplega vel byggð-
ur og mikið hraustmenni. Fá-
mæltur en harðduglegur verkmað-
ur og eftirsóttur til allra starfa.
Um haustið skildu svo leiðir. Sá
sem þetta ritar fór til Sauðárkróks
og dvaldi hjá Kristbjörgu systur
minni og hennar fjölskyldu næstu
tvo vetur og lauk svo landsprófi
vorið 1958. En það er önnur saga
og verður ekki rakin hér. En þetta
var eina heila vertíðin, sem mér
auðnaðist að vinna heima í Ólafs-
vík, við tóku önnur og óskyld
störf, þótt fiskur og sjór hafi
reyndar alltaf heillað, enda má
oftast ganga að því vísu að undir-
ritaður er flesta daga sem veður
leyfir yfir sumarið á trillunni sinni
einhversstaðar hér úti á sjó, að
minnsta kosti að leita að fiski sem
stöku sinnum finnst. Hann verð-
ur þó sífellt fágætari eftir því sem
meira er drepið af loðnunni. Að
endingu má ekki láta hjá líða að
senda öllum þeim Ólsurum, sem
muna eftir höfundi þessara lína
kveðjur og sjómönnum í Snæ-
fellsbæ öllurn eru sendar bestu
óskir í tilefni sjómannadagsins.
Myndirnar sem fylgja grein-
inni eru teknar af höfundi ef frá
eru taldar fyrstu tvær mynd-
irnar.
Myndin er af stakkasundi af Norðurgarðinum og yfír á
Suðurgarðinn. Skarð í garðinum var gert til að betra væri
að landa við bryggjuna.