Freyja - 01.12.1901, Side 3

FREYJA
2U3
£ein kvistfar af kylfunni hans-
Hún hóistraði hrímlauft hreinu
A'ið hðfuð ins andaða swins,
hún kunni þá bótina beinu
við trunaverk svíðandi tneins,
•og greip svo þau ðrþrifsráð einu,
cn alviss þau kæmu’ ekki að neimv,
■— vér fróðari förum að eins-
Það kiið fram um lágnæltið svarta,
—og iognhélan þéttist í snjá,—
Iiúu lagði sér iíkið að hjarta,
«en lífsmark ei fann þar né sá.
3Iún hrein, þvf hún kunnfekkfað
kvarta
sem kvalræði slitf liana í parta,
«r Móðhefndin brann yfir nó.
Hún vissi, hjá viðarsto'n næsta
bvar vegandinn sofandi iá.
Það greip hana grimtnd sú m æsts
•og girndin, að vinná’ honum á.
lEn hugfeldi hún við ið stærsta,
•og hendi urn kylfuskaft læsta,
Jiví eins hennar sonur var sá,
Svo sat iiún það lágnættlð langa
fltjá líkiuu, einsöm og hljóð,
aneð úrdðgg uiu ískalda vanga
<og augrt sem blaktawdi gflóð,
•og frnmstrið hins rétta og ranga
iþar ráðþrota háði, ið stranga,
við skap sittegskyldleika-blóð.
iHún leið eins og líknaadi vera
•um lyngstigu, varkárt og rótt.
•Og það sem hlaut þjáningar bera
ihún þýddist eg málgaðist hljjótt.
!Ef allt var fcíl einkis að gera
ií auganu tár sýndust vera —