Freyja - 01.12.1901, Qupperneq 11

FREYJÁ
211
iið óaðskiljanlcguin nið. En hvað það var lengi, og lienni var orðið svo
ósköp kalt, svíðandi stingir fóru gegnuiu allan likama hennar og híin
fékk suðu fvrir eyrun, en alltaf ’streyuidi fóikið til kyrkjunnar, — eða
svo sýndist henni — og tunglið brosti á heiðskæruin miðsvetrarhimnin-
uin og stjörnurnar depluðu augunum iangt, langt á burtu ( himinbl&m-
anum. En hvað fólkið var sælt og glatt, það ftttu líka allir föður, nema
liún. Hún mundi nú óljóst eftir föður sínúm, þegar hann koin heim á
kvöldin og faðinaði hana og var henni svo uiidur góður. En nú var
liann horfinn — farinn eitthvað langt, langt í hurtu. En hvert/ Mamina
liennar liafði sagt henni að hann liefði farið til guðs og að þau rnyndu
*»11 finnast þar einhverntfma og aldrei skilja franiar en llða undur vel,
en nú var hún föðurlaus og munaðarlaus einstæðingur. En þi koni
lienni til hugar vers, er móðir hennar hafðl kennt henni og hljóðaðlsvo:
„Vertu guð faðir faðir minn“ o. s.frv. Svo hún fttti þó föður & himnum
líka. Við þessa umhugsun leið lienni betur — ó, svo mikið lætur. Nú
fann hún ekki lengurtil knldans. Miðsvetrarvindurinn biés fyrir kyrkj-
uhornið blfður og hlýr. Suðan var ekki lengur í eyrum heniiar, það
var eins og angurblíður strengur slitnaði og hin deyjandi hljóðalda
titraði í eyrum hennar. Ilún horfði á fólkið sem einatt streyindi til
kvrkjunnar, hún sá ahlrei fyrir cndann ft mannþrönginni, en allirvoru
glaðir af því allir ftttu föður. 0g tunglið hölt áfram að kasta frft sér vor-
blíðu geislabrosi og stjörnurnar svo ftstúðlega langt f burtu í himin-
blftmanum.
Nú breyttist allt fyrir augurn hennar. Utsýnið rann saman í óend-
anlegt Ijóshaf. Hún sá að vísu fólkið fara til kyrkjunnar, cn það gekk
nú ekki lengur, heldur bylgjaðist áfrani í h&tíðlegum Ijósöldum er titr-
uðu fyrir fthrifum loftstrauman'na og drógst svo saman í stólpa er sner-
ist með undra hraða og tók ft sig allskonar myndir. Nú sá hún mynd
af frelsaranuin, sem hún si í kyrkjunni, en það var ekki lengur mynd,
heldur vlrkileikinn sjftlfur. Frá ftsjónu lians leiftraði óumræðileg ást og
blfða. En þetta varði aðeins aagnabíiíi. Þásá hún föður sian og þaf svo
glöggt, að hann brosti til heaniL" zvo áitúðíega, breiddi út kcmuu og
benti henni að koma til sín. Ilún rétíi &t liulu, Irlæðlitln houcLini. og
leið af stað með undra hraða og léttleik í faðini fðður síns og.var borin
ft ljósöldunum til hins ósýnilega.
Jólanætur friðurinn unxfaðmaði jörðina er þyriast gegnum rúmið
nieð sfnum jafna hraða alveg afskiftalaus af heimsku, eða hyggindum,
glæpum eða sakleysi mannkynsins.