Freyja - 01.12.1901, Síða 12

212
t’UKYJA
ÁSEXTUGU DJÚPU
f tímans straumí strang;i
vbr stoldrum aldrei við,
vor jðfn og greið er gang;i
nnz grafar berst á mið,
bá sofnum svefni langa
og sanrran öðlumst frið.
Xfi fram ég Iiefi fíotið
nm full sextfu ár,
og bát niínn enn ei brotið
þótt brrmað bafí sjár,
því bans fékk hjálpar notið,
setn heími ofar stár.
Ég tíðum var í voða
því virða tæp er leið,
en gegnum brim og boða
þá beittir eg raltrf skeið,
hans hönd míg styrk réð stoðr
svo stór ei áfÖO beið.
Nú drjúgúm styttir daginn
og dragast fer :ið nátt.
Um svafa mannlífs sæinn
mfn sigíing endar brátt.
Til veiða ég var ólaginn
og varð því aflafátt.
Þó arivel sáttur er ég
með aflaföngin smá,
því hinnstu för nær fer ég"
nm feigðar dfmma lá,
neitt bnrtu héðan ber ég.
en byr mnn góðann fá.
Hér snmir auðí safna,
en seðjast aídrei þó,,
svo heill og farsæld hafna