Freyja - 01.02.1902, Blaðsíða 5

PHErjR
að mér gafstu bjarta þitt ung,
-og einhvern dag, ástvina kíer,
,mun enda, þín k.laustur-vist þung.
’Elslcan, þú marka það naátt,
,þá mig þar að klaustrinu ber,
,að hagur þinn batna mun brátt,
,.á barmi mér r<ís ef þú sér.
m.
:Svo beið ég' iiér 811 þessi 'ár,
•og alltaf var þráin sy« ströftg,
<fjölda mörg feldi-ég tár,
•fundust mér dssgur s-vo löng.
Æ>ví ástin <ei dvínar nié deyr,
■sem djúpsett í hjartanu er,
>hún þróastog magnast því meir
■sem mdtlœtið sárara sker.
VIL
•Nú k-omið nieð fjölanna'Fjöld,
■og flöttið mér giftingar-krans,
jþví brúðguminn kemur í kvöld,—
tÓ, krjúpið við fótaskSr hans’*
ÍJR BRÉPI.
—»o—
Norðam vinður næöir hét
—nýstir hann oss -alla,
hjartað bara að'eins -er
•ófrosið -að kalla.
iÞ-YKNIK.
A Qammabrekka
(við Odda 1901,jl
teg geng á öamma'brekkú, "er glóa vallar tár,
og dimma Ægisdrekku mér duúar Rangár sjáf.
Én salur guðs sig sveigir og signir landsins ‘hring,
svo ferifir. sál mín segir: Uðr sefiur di'Ottiftn þing/
^Þette kvæði 'éi' byggít ;'á 'gamalli þýiikri þjóðsogu.—JEíöf.