Freyja - 01.02.1902, Síða 15

FREYJÁ
i5
cftir þessum orðum mínum, því einhverntíma muntu skilja þau, þ<5 þú
skiljir þau ekki níma.“
Hún skildi það iíka núna.
Rósulia kraujt Ci kné, fórnaði liöiuluin til himins <>g bað fyrir sinn
Lurtsofnuðu raóður.
* *
*
Arthur Lincoin lagðist í rúrnið strax oftir frantanskráða atburði
yfirkominn af höfuðþyngslum og innvortis kviilum. Læknarnir köiluðu
það „lijartasjúkdóm" og sögðu að það stafaði af langvarandi hjartasorg.
Lincoln neitaði að sCi tiigáta þeirra væri sönn, en minntist þó um leið í
hjarta sítiu, á dauða síns elskandi, umhyírg'jusama, þolinmóða fððurs,
vg að síðan hafði liann sjálfur aldrei fundið einnar stundar varanlegan
sálarfrið.
Honum versnaði dag frá degi, og einu sinnt bað hann ráðskonuna
■að segja Rósalíu, að sig iangaði nijög mikið til að sjá hana. Ráðskonan
gjörði sem fyrir hana var lagt. Rósalía brá við skjótt og fór á fund
sjúklingsins, sem þegar tók f hönd hennar, dró hana hægt til sfn og bað
íiana fyrirgefningar.
Upp frá þessu kom ráðskonan aldrei til sjúklingsins, því Rósalfa
var hjá honnm og annaðist hann með dótturlegri nákvæmni, og þegar
iiún var yfirkoinin af þreytu, hvíldi gainla, giíða og þolinnufða Patiénce
iiar.a stund og stund.
Það var einn dag nær niiðaftni, að þeir félagar, Karinel og Róbert.
sem þá voru staddir hjá vini þeirra, Andrew Van Ruter, fengu orð frá
sir Arthur um að liann bæði þá að finna sig. Þeir fóru þegar á fund
liins sjúka inanns ogsáu þá glögt að hanri gat ekki átt langteftir ólifað.
Lincoln bað Róbert að koma til sin, tók svo í hendina á honum og bað
fiann fyrirgefningar á öiluin ofsóknunum og öllu, sem hann hefði gjört
á hluta lians, og gjörði Róbert það fúslega.
,,Walter,“ sagði sir Artbur og leit til mannsins, sein liaiui hafði
tnest brotið á rnóti um dagaua. ,,C?etur þú líka fyrirgeftð allt, sem ég
bof gjört á hluta þinn? Kg er á lciðinni þangað, sem gjörðir mannanna
eru þekktar, og freistingarnar ef til vill vegnar á nióti. Ó, geturðu fyr-
irgefið mér allt?“
,,Af öllu hjarta. Eins og ég vona að guð fyrirgefi mér mínar synd-
ir þannig fyrirgef ég þér,“ svaraði Walter Marshall.
Þakklætissvipur leið ylir hið föla andlit og varirnar bærðust en þó
koin ekkcrt orðið, þvl Arthur Lincoln var dáinn.
* *
*
Elroy Pcmberton grátbað um lausn og fyrirgefningu, ogað fongnu
leyfi Róberts, !ét kafteinn Doblois liann lausann. Skömmu síðar seldi