Freyja - 01.02.1902, Qupperneq 34

u
ÍUKTJA
að sœtftv ötlcu'r við hltitina eins og þeir korna fyrir.“
„Og gjöra ein& ogr þeir eiga að> vera, í það íninnsta,. að gjöra til-
raun Sil þess.“’
„Það er hægra sagt en gert, baro, eða bvað meiga eirm eðia tveir
nð öllum heiminmn?“
„Iieynt að halda virðíngu fyrirsjálfum sér, og slcoða, sig ekkí synd -
ara fyrfr það, að aðrir hafi syndlgað á níóti þeim.M
„Hvað meiriarðu, bam?“
„ííg meina, að maður cigí elcki að lifíta dómuro heimsirrs, þegar
þeir eru rangir. Tll dærm/s byst ég við, að í öO þessi ár hafir þú lit-ið*
niður á sjálfa þig. af því aðrir, sem ef til viH era eklcí verðir að leysav
skóþvengi þína, gjöra Jmð. Egvildíeklci ekta þann roamn, sero bg
inætti ekki treyst'a. Bíblian segir tíka, ,að naaðurinn sh konunnar böfuð',
eins og kristur sé bðfuð safnaðarins.1 já.vfst liefur karlroaðuriiín heimt-
ingu á að ganga konunni í guðs staö ef honuro er elcki treystandiíf1
„Þetta eru fagrar hugmymlír, en þérr roundi flnnast reynzlan allt
Öðruvfsi. Hvar hefurðu annars fengið þessar hugroyndir, barn? Eg
Iiélt þú hefðír aldrei hugsað uro þessa hluti.“
„Ég hef heldur ekki gjört það, þetta eru mér nýjungnr eins nsílcl-
ar og þér. En ég held mérr sé eiginlegt að treysta öðruro cg jafn eigin-
legt að hata og fyrirlíta svik í öllum mynduro. Iívað semsvoöllu þessuv
líður, þá hef ég elzt um tíu ár á þessum tveimur tímuin. Mér finnst senn
halfir inínar hafí lirunið tíl grunna svo ég verði að byggja mér aðrar
nýjar, og byggja þær alein."
„Ó Helen, Helenf hvað áttu við“
„Ekkert, sera ög get sagt þér núna, inóðir mín. En það ínáttu reiðai
þig á, að ég skal aldrei fyrirlita sjálfa inig.“ Að svoroæltu kyssti Helen
luóður sfna á ennið, tók fampa og lokaði síg ínní S svefnherbergi sínu
Rödd hennar var stillileg er hún talaði, en því var líkast sem eldur
brynni úr augum hennar.
,.Guð minn góður! hvað getur hún átt við,“ veinaði vesalings móð-
írin. „Hefur liann uiinið hjarta hennar eínungis til að svíkja hana? Ef
avo, þá láttu hana deyja/ Ó raiskunnsami guð, lieyrðu bænir móðurinn-
ar og Iáttu hana deyja/“
En hvernig leið dótturínni? í sannleíka liafðí hún elzt uro tiu ár
viðaamtalið við móður sína. Efinn var vaknaður í sá’u liennar og gróf
brátt uin sig svo hana hryllti við að liorfa inn fþað ægi djúp, sem liann
opnaði fvrír henrii. Hún fann hji sjálfri sér nýjan stýrk, áðui-óþekkta
krafta og möguleika t'il að sigra, hvaða torfærur sem lienni kynnu að
mætn. Hún háttaði eins róleg og að undauförnu, en svefninn vitjaðí
hennar ekki, enda æsktí liún hans ekki því hugur liennar liafði ærið að
start'a.