Freyja - 01.02.1902, Síða 37

FREYJA.
37
„Ég hvorki vil riýtá meðaumkun þína, né heldur þarf ég hennar með
og hlustaðu nú 4 það sém ég segi, Edward 6?ranger.' Það getur enginn
einn inaður dregið mig niður í skarnið. Hefðir þú gifzt mér á meðan ég
trev'sti þér, þíi hefðir þú getað neytt mig til að lifa því lííi, sem mig
hryllir við, nú getur þú það ekki! Nei, herra minn, ég er enn þá. ekki,
eyðilögð. Engin kona er eyðilögð nema hún sjálf haldi það. Og nú sver
ég við allt, sem er heilagt, að þrátt fyrir þá byrði, sem þú neyðir mig
til að bera, skuli ég komast hærra en þú getur nokkurntíma komist, og
barriið mitt skal komast hærra, en nokkurt barn fætt af ástlausri konu,
með þitj fyrir föður, getur komist.“
Að svo mæltu gekk líelen á brott, eins djarfleg og hún hefði verið
eðalborin drottning, í stað þéss að skæla framan í manninn sem sveik
hana, eða leitri réttar sfns með laganna hjálp, eins ógGranger bjóst við.
„Þess anda, sem þín augu sjá í eigiu göfgi sínu sá
þín ilska grand ei vinnur hann sigurbrosið íinnur.“
Tautaði lleid.
„Hvað ertu að tauta?“ sagði Granger,-
„Erindi sem ég las fyrir skömmu og átti hér svo einkar vel við.“
Granger leit þegjandi undan en sagði svo eftir dálitla stund:
„Svo sannarlega sem guð er til þá hefur mér nú skjátlast.“
„Já, víst hefur þér skjátlast, en það er of seint að sjá það. Það er
mikið efui í þessari konu—efni, sem þú hefur vakið til meðvitundar um
sjálft sig, með því að hrinda henni frá þér. En þú færð hana aldrei aftur-
„Ilún hefur þó vcrið mfn,“ svaraði Granger þrákelknislega.
„Hún verður það aldrei aftur. og í santileika hefurðu litla ástæðu
til að stæra þig af þvi sem liðið er. Sló hún þig þó ekki laglega með
með þínu eigin vopni, ha/ ha/ ha/ Og hún vill eiga mann sem hún má
treysta. Er það ekki gott?“
„Þegiðu, líeid/ Þú ættir heldur að hjálpa méf en narra mig, því
með guðs hjálp skal ég nú giftast henni.“
„Já, þér veitir víst ekki af allra guða hjálp og get ég að þeir rnuni
fullreyndir þá er þér liefur tekist það. En svo verður þú að takaannað
með í reikninginn. Faðir þinn gjörir þig arfiausann og ungfrú Ward
lðgsækir þig fyrir trúlofunarsvik.að hvortveggju þessu afstöðnu verður
lítið eftir til að sjá fyrir konu og börnum með, en að þú vinnir fyrir
jxíim, er bldtt áfram hlægilegt. Nei Ed, þérerbetra að láta stúlkuna
eiga sig, honni iíður betur án þín.“
„Kannske þú ætlir sjálfur að ná henni,“ sagðiGranger og leit ávin
sinn með svo angistarfullu augnaráði, að hinn skellihló.
„Engin hætta, Ed,“ svaraði hann eins fijótt og hann gat. komið upjj
orði fyrir hlátri. „Eg er ekki nógu heimskur til að bjóða henni annað
sýnishorn af karlmannlegu göfgi, svona strax ofan f reynzluna sem hún